بحران فلسفه و فراموشی وجود

آن چه پیش روست، گزارشی از سخنرانی دکتر احمد رجبی، استاد جوان فلسفه دانشگاه تهران است. بحث دکتر رجبی، تخصصی و دانشگاهی است، اما واقعیت آن است که سال هاست در فضای مطبوعات ما اسامی متفکرانی مثل هایدگر و کانت و نیچه و افلاطون، خرج می شود و نام ایشان مدام بر سر زبان عموم اهل فرهنگ و کتابخوان های ما است. یک زمانی که اصل مشکلات کشور فلسفی تلقی می شد و اصولا جناح بندی های فرهنگی، با نام فیلسوفان غربی مثل هایدگر و پوپر توضیح داده می شد. در این میان برخی هایدگر، فیلسوف آلمانی را ملک طلق خود قلمداد می کردند و جوری از او حرف می زدند که انگار فقط آنها او را می فهمند و باقی نه. در گفتار حاضر اما دکتر احمد رجبی، با بیانی روان و قابل فهم برای کسانی که شناختی اجمالی از مباحث فلسفی دارند، به پرسش مهمی پرداخته است: امکان امتداد فلسفه اسلامی از خلال خوانشی از فلسفه هایدگر. این گفتار در یکی از سلسله نشست های لذت فلسفه در پژوهشگاه مطالعات فرهنگی، اجتماعی و تمدنی برگزار شده است و برای علاقه مندان به فلسفه، بحث جذابی را مطرح می کند، به ویژه پیشنهاد ایجابی پایان بحث که در آن دکتر رجبی به جای دعوت به ملاصدرا و ابن سینا، به امکان های عرفان نظری ابن عربی و صدرالدین قونی فرا می خواند.