تمام بنیادهای اسرائیل به لرزه افتاده است

تار و مار ارتش پرطمطراق

راجر کوهن، نیویورک تایمز
این روزها اسرائیل چنان آشفته و درهم ریخته است که نه به روند صلح سازی بلکه به نجات خود از زیر آوار بدنامی و جان سال به در بردن از آتش خشم ملت مظلوم فلسطین می اندیشد. این طرز تصور که اسرائیل رفتنی است تا همین یکی- دو سال پیش فقط ایده شجاعانه ظلم ستیزان فلسطینی بود که در اندیشه و گفته های سازمان هایی چون حماس و فتح جلوه گری می کرد و در عملیات گروه های مقاومت تجلی می یافت اما امروز اندیشه حاکم و ترس غالب در خود اسرائیل و در جای جای سرزمین های اشغالی است. مکانی که دیر یا زود به مالکان اصلی آن (ملت فلسطین) عودت داده خواهد شد.
حملات گردان های قسام، بال نظامی جنبش حماس که یکی از شدیدترین تهاجم ها به اسرائیل در ده های اخیر است، چنان اثرگذار بوده که تمام بنیادهای این رژیم به لرزه افتاده و همه داشته هایش زیر سوال رفته است. در پی این عملیات که «طوفان الاقصی» نامیده شده، دیگر نمی توان به ارتش اسرائیل و سرویس های اطلاعاتی- امنیتی آن یا دولت تل آویو برای کنترل میلیون ها فلسطینی ساکن در کرانه غربی و غزه اعتماد کرد. در این طوفان بیش از یکهزار شهروند یهودی کشته شده اند و تعداد مجروحان آنها از 2 هزار نفر هم عبور کرده است. تاسیس دولت اسرائیل در سال 1948 در خاک ملت فلسطین و جنگ سال 1973 که موجودیت این دولت را تثبیت کرد، در فضایی سرشار از مخالفت عمیق فلسطینی ها و نظر منفی ملت های عرب صورت پذیرفت و 75 سال بعد از رویداد نخست و نیم قرن پس از سپری شدن رخداد دوم، اسرائیل بر اثر طوفان الاقصی در چهار روز گذشته به حال و روزی افتاده که ده ها برابر نزارتر از آن ایام پرمحنت است. رزمنده های فلسطینی در این چهار روز طوری نظامیان اسرائیل را تار و مار کرده اند که آنها جز انجام حملاتی کور به نوار غزه و کشتن شمار چشمگیری از مردم غیرمسلح نتوانسته اند هیچ واکنشی داشته باشند و از استیصال اسرائیلی ها همین بس که در میان قربانیان عملیات آنها بیش از 240 نفر زن و کودک بوده اند. این چیزی بجز یک سرشکستگی ابدی برای دولت تل آویو نیست.

اسرائیلی ها: چرا به این حال و روز سیاه افتاده ایم؟
یووال شانی، استاد رشته حقوق و قوانین بین الملل در دانشگاه هبرو در بیت المقدس معترف است که طوفان الاقصی بنیاد اسرائیل را از ریشه و اصل به لرزه درآورده و تمام موجودیت آن را طوفان وار درنوردیده است. وی می گوید: «اسرائیلی ها از اقدام عظیم نظامی حماس و جنبش جهاد اسلامی خشمگین اند اما خشم اصلی آنها نسبت به ارتش خودشان است که به شدت غافلگیر شد و آنها در درجه اول دولتمردان تل آویو را نکوهش می کنند که عجز چشمگیری در مدیریت اوضاع آشفته روزهای اخیر داشته اند. مردم هراسان در تل آویو که به هر گوشه امن در دسترس خزیده اند، از خود می پرسند مگر وظیفه اول دولت حفظ جان شهروندان نیست و اگر هست، چرا به این حال و روز سیاه افتاده ایم؟»

گمان های خوشی که بر باد رفت
نتیجه نهایی «طوفان الاقصی» هر چه باشد، بازنده این ستیز نهادی بجز دولت اسرائیل نیست که به نظر می رسید پس از جان به در بردن از جنگ های سال های 1967 و 1973 و سپری کردن دو- سه رویارویی عمده 11 تا 21 روزه در قرن جاری به نقطه ای ایمن رسیده است. ایجاد بحران های بزرگ داخلی پس از روی کار آمدن مجدد بنیامین نتانیاهو که پای مردم معترض به سیاست های دولت افراطی وی را به خیابان های تل آویو و تظاهرات علیه او کشاند، ضربه نخست به خوش باوری فوق بود. ضربه دوم که میزان تاثیرگذاری آن صدها برابر ضربه اول بود، از صبح روز شنبه و با شروع طوفان الاقصی به اسرائیلی ها وارد شد و رزمنده های فلسطینی طوری از زمین و هوا و دریا نقاط سوق الجیشی را در سرزمین های اشغالی درهم کوبیدند که دولتمردان تل آویو تا ساعت ها پس از شروع تهاجم مات شده بودند و قدرت تکلم و چیزی برای گفتن نداشتند. در این روز و سه روز بعدی به اسرائیلی های مغرور این نکته گوشزد شد که اوضاع شان با سال 1948 که تصرف عدوانی خاک فلسطین توسط آنها آغاز شد و همچنین شرایط شان با سال 1973 که خود را برنده جنگ یوم کپور می انگاشتند، فرقی نکرده و همان قدر منفور و بی ریشه اند که در آن زمان بودند و به همان میزان محکوم به رفتن اند که در تمامی این سال ها محکوم به آن بوده اند. طوفان الاقصی واضح ترین تذکر این واقعیت به اسرائیلی ها بود و یادآوری کرد که مرگ سیاسی و بی اعتباری اخلاقی تنها میراث این حکومت غیرقانونی در منطقه بوده و پایان حیات فیزیکی آنها هم هر چه نزدیک تر شده است.

آیا اسرائیل جنگ های استراتژیک را می شناسد؟
وجود چنددستگی در کابینه نتانیاهو از مدت ها قبل از تحقق «طوفان الاقصی» هم هویدا شده بود و آنچه این رویداد عظیم بر آگاهی های جهانی افزود، این نکته است که نه تنها سرویس های اطلاعاتی و امنیتی تل آویو توان شگرفی را ندارند که این همه مدعی آن بودند، بلکه ارتش این رژیم هم از هرگونه تدبیرسازی فکورانه عاجز است. تنها کاری که نظامیان اسرائیلی در چهار روز سپری شده انجام دادند، حملات کور به نقاط مختلف نوار غزه و بمب انداختن روی سر مردم بی گناه و غیرمسلح ساکن در این منطقه و به شهادت رساندن صدها فلسطینی بی گناه بود. تصاویر بمب اندازی های بی رحمانه جنگنده های ارتش اسرائیل که به تمام جهان مخابره شد و سیل مرگ و میرها در میان مردم عادی که دل هر کسی در جهان را که پایبند به حقوق بشر است، به درد آورد، تنها اثر برجای مانده از این حملات خشونت بار بود. حالا بیش از پیش می توان پرسید که آیا این ارتش پرطمطراق ولی توخالی اصولا چیزی به نام استراتژی جنگ را می شناسد و با سیاستگذاری های لجستیکی آشنا است یا صرفا می خواهد رعب آفرینی کند؟

خاک مرگ روی دولت بی کفایت
بنیامین نتانیاهو در یک سال گذشته چنان مشغول ساماندهی تبعات تغییر دادن نظام قضایی اسرائیل و مهار مخالفت های صورت گرفته با آن بود که فراموش کرد در غزه چه می گذرد و چطور رزمندگان فلسطینی از تشدید مظالم شهرک نشینان در کرانه غربی به ستوه آمده و درصدد تلافی این همه ظلم هستند. کابینه ائتلافی که نتانیاهو پس از فتح انتخابات اسرائیل در سال 2022 تشکیل داد و چهارمین مرتبه بازگشت او را به دفتر نخست وزیری اسرائیل شکل داد، سرشار از ناهمسویی و شمایلی آشکار از چنددستگی بود و وزیر دفاع منتخب وی چنان تندرو بود و هست که حتی نتانیاهو با همه افراطی گری های معروف و همیشگی اش نمی توانست آن را برتابد. رفتار او و ژنرال های ارتش که برخی سران آن با وزارت دفاع سر سازگاری داشتند و بعضی شان از ایده های نتانیاهو پیروی می کردند، اوضاع را برای فلسطینی ها مساعد ساخت تا حمله ای بسیار بزرگ تر از گذشته را به اسرائیل پی ریزند.طوفانی که از روز شنبه از سمت غزه به سوی تل آویو و دیگر شهرها و شهرک های اسرائیل وزیدن گرفته و همچنان هم ادامه دارد، برای ریشه کن کردن این دولت فاقد وحدت و بدون صلاحیت کفایت می کند و فقط زمان پاشیدن خاک مرگ روی پیکر این دولت مورد اختلاف نظر کارشناسان است.

طوماری که درهم پیچید
در سال های اخیر این ایده غلط در اسرائیل نضج گرفته بود که نهضت فلسطین دیگر یکپارچه نیست و تعدد ارگان های تصمیم گیرنده در مرز و بوم تسخیر شده آنها کارایی شان را به حداقل رسانده است. از همین جا بود که ایده بی پشتوانه عادی سازی روابط کشورهای عرب منطقه با رژیم تل آویو یک بار دیگر در مغز امریکایی های سودجو لانه کرد و ناظران را به یاد جلسات متعددی انداخت که در این و آن سال و در هر زمان مقتضی با مهندسی روسای جمهوری وقت امریکا طراحی و در کمپ دیوید اجرایی می شد. حاصل آن همایش ها نزدیک به صفر بود زیرا ملت فلسطین آن را قبول نداشت و شروع مجدد پروسه عادی سازی روابط اسرائیل با اعراب اگرچه دو- سه دولت عرب خاورمیانه را در یک سال و نیم اخیر پای «میز سازش» کشاند اما همچون عهدنامه های پوسیده ای بود که جوهر نگارش آن رنگ ندارد و از یک «حک مردمی» فرسخ ها دور نشان می دهد. طوفان الاقصی در میان دستاوردهای متعدد مثبت اش در روزهای اخیر، این بهره را هم داشت که ریشه این سازش های اسفبار را سست تر از گذشته کرد و طومار این همنشینی های شرم آور را تا اطلاع ثانوی درهم پیچید.

حکومت هراس در دل اسرائیل
این روزها اسرائیل چنان آشفته و درهم ریخته است که نه به روند صلح سازی بلکه به نجات خود از زیر آوار بدنامی و جان سال به در بردن از آتش خشم ملت مظلوم فلسطین می اندیشد. این طرز تصور که اسرائیل رفتنی است تا همین یکی- دو سال پیش فقط ایده شجاعانه ظلم ستیزان فلسطینی بود که در اندیشه و گفته های سازمان هایی چون حماس و فتح جلوه گری می کرد و در عملیات گروه های مقاومت تجلی می یافت اما امروز اندیشه حاکم و ترس غالب در خود اسرائیل و در جای جای سرزمین های اشغالی است. مکانی که دیر یا زود به مالکان اصلی آن (ملت فلسطین) عودت داده خواهد شد.

ترجمه از وصال روحانی، روزنامه ایران
 
کد مطلب : 320
http://ecovatan.ir/vdcicuap2t1ar.bct.html
نام شما
آدرس ايميل شما