فصل سرد ریاض و واشنگتن

ترجمه محمدحسین باقی، دنیاس اقتصاد: روزهایی که عربستان به طور خودکار درباره مسائل استراتژیک کلان در کنار آمریکا قرار می گرفت، گذشته است. این دو بازیگر حتی دیگر دشمن مشترک هم ندارند که بر اساس آن کنار یکدیگر قرار گیرند؛ چین و روسیه به عنوان دشمنان آمریکا برای سعودی ها مهم تر از همیشه شده اند و این، رابطه راهبردی دنج گذشته را به خطر می اندازد. پس در عصر جدید بهتر است دوبازیگر به جای رابطه کلان راهبردی به دنبال یک رابطه کاری دوجانبه باشند.
در اکتبر 2022، عربستان سعودی اعلام کرد که «اوپک پلاس» گروهی از کشورهای صادرکننده نفت، اهداف تولید نفت را به میزان قابل توجهی کاهش خواهد داد: دو میلیون بشکه در روز. سعودی ها به عنوان بزرگ ترین صادرکننده نفت جهان، همواره رهبری تلاش های این گروه برای مدیریت بازار جهانی نفت را بر عهده داشته اند. این اقدام تاثیری چشمگیر بر قیمت نفت داشت که از سطح پایین همان سال قبل از اعلام حدود 76دلار در هر بشکه به محدوده 82 تا 91 دلار تا اواسط نوامبر افزایش یافت. شوکی که آمریکایی ها احساس کردند بیشتر ژئوپلیتیک بود تا اقتصادی: دولت بایدن از عربستان سعودی خواسته بود که کاهش را به تعویق بیندازد. اما ریاض به هرحال به راه خود ادامه داد و واشنگتن را نادیده گرفت.
اتهامات متقابل بین واشنگتن و ریاض آینده روابط دوجانبه را زیر سوال برده است. در واکنش به تصمیم «اوپک پلاس»، دولت بایدن اعلام کرد که روابط خود با عربستان سعودی را مورد ارزیابی مجدد قرار خواهد داد. دولت بایدن همچنین افزود که این کاهش «درآمدهای روسیه را افزایش می دهد و اثربخشی تحریم ها»ی اعمال شده در واکنش به حمله روسیه به اوکراین را کاهش می دهد. «رابرت منندز» سناتور دموکرات از ایالت نیوجرسی، وعده داد که فروش تسلیحات به عربستان سعودی را مسدود کند. تعدادی از اعضای کنگره لایحه ای را ارائه کردند که بر اساس آن خروج نیروهای آمریکایی از پادشاهی سعودی را الزامی می سازد. ریاض از عقب نشینی خودداری کرد و گفت که تصمیم «اوپک پلاس» به اتفاق آرا و مبتنی بر «دلایل اقتصادی» بوده است.
در ماه های بعدی، خشم هر دو طرف فروکش کرد و بعید به نظر می رسد که «ارزیابی مجدد» وعده داده شده دولت بایدن از روابط با عربستان سعودی منجر به تغییر بزرگی شود. روابط آمریکا و عربستان با بحران های بدتری پشت سر گذاشته شده است. در نوامبر2022، دولت بایدن به شاهزاده محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی معروف به MBS، بر اساس نقش وی به عنوان نخست وزیر عربستان سعودی، در یک پرونده مدنی در ایالات متحده که توسط نامزد جمال خاشقجی علیه وی [محمد بن سلمان] اقامه شده بود، «مصونیت حاکمیتی» اعطا کرد. جمال خاشقجی روزنامه نگاری بود که به دست عوامل سعودی به قتل رسید. درهرحال، «مصونیت» یکی از نشانه های دیگر- در میان بسیاری از نشانه ها- است که نشان می دهد روابط ایالات متحده و عربستان سعودی به سوی گسست حرکت نمی کند. اما مرافعه و ناامیدی از «اوپک پلاس» و پیامدهای آن نشان از ورود به مرحله جدیدی در روابط است. برای اولین بار از اواسط قرن بیستم، زمانی که روابط دو کشور آغاز شد، ریاض با استراتژی کلان واشنگتن هماهنگ نیست.
تحلیلگران و ناظران امور ایالات متحده و عربستان تمایل دارند بر افراد و دستور کارهای آنها تمرکز کنند. محمد بن سلمان فردی «خیره سر» و «مستبد» است و به دنبال بازسازی اقتصاد عربستان و ارتقای نقش کشورش به عنوان یک بازیگر مستقل جهانی است. در مقابل، جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده رویکرد محتاطانه تری دارد و می خواهد دموکراسی را محور سیاست خارجی خود قرار دهد و جهان را علیه روسیه و چین متحد سازد. این شکاف بین شخصیت و اهداف این دو مرد، بی تردید در شکل دادن به روابط دو کشور مهم است. اما به تعبیر کارل مارکس، افراد تاریخ را می سازند؛ اما نه لزوما به هر شکلی که خودشان انتخاب می کنند. جنجال «اوپک پلاس» به سه تغییر مهم در روابط دوجانبه اشاره دارد که فراتر از شخصیت ها می رود و پیامدهای ماندگارتری نسبت به اقدامات و واکنش های هر تصمیم گیرنده ای خواهد داشت.
اول، توازن جهانی قدرت تغییر کرده است. با چندقطبی شدن نظم بین المللی، نفوذ نسبی واشنگتن در حال کمرنگ شدن است و محتمل تر است که همین امر [چندقطبی شدن] کشورهای نسبتا قدرتمندی مانند عربستان سعودی را وادارد تا با حفظ همه جوانب، تمام تخم مرغ های خود را در یک سبد قرار ندهند و فقط به یک قدرت بزرگ بسنده نکنند. دوم، ازآنجاکه تغییرات اقلیمی جهان را [به تدریج] از سوخت های فسیلی دور می کند، عربستان سعودی تحت فشار است تا از ذخایر نفتی خود - درحالی که هنوز می تواند- بهره برداری کند؛ احساس فوریتی که رویکرد این کشور به تولید و قیمت گذاری را رنگ آمیزی می کند.
سوم، مانند تقریبا هر موضوع مهمی در سیاست آمریکا، مساله روابط ایالات متحده با عربستان سعودی به شدت در امتداد خطوط حزبی در ایالات متحده دوقطبی شده است تا حد زیادی به این دلیل که خود سعودی ها ترجیح خود را برای جمهوری خواهان آشکار کرده اند. آن همپوشانی استراتژیک کلانی که برای چندین دهه معرف روابط ایالات متحده و عربستان سعودی بود، دیگر وجود ندارد. اما اگر هر دو طرف این تغییرات را درک کنند تا بتوانند به مجموعه ای واقعی تر از انتظارات متقابل برسند، [در این صورت] چشم انداز همکاری در مجموعه نسبتا محدودی از مسائل منطقه ای و اقتصادی همچنان خوب است.

دمدمی مزاجی در روابط
عربستان سعودی پس از جنگ جهانی دوم برای ایالات متحده اهمیت یافت؛ درگیری ای که نقش محوری نفت را در استراتژی نظامی مدرن و توسعه اقتصادی برجسته کرد. از آن زمان، جهان سه دوره را در توزیع قدرت جهانی تجربه کرده است. در دوره اول، یعنی جنگ سرد، عربستان سعودی چاره ای جز حمایت از اهداف ژئوپلیتیک ایالات متحده نداشت. از این گذشته، این کشور نمی توانست به کمک های امنیتی و اقتصادی اتحاد جماهیر شوروی تکیه کند؛ کشوری که از بسیاری از رقبای منطقه ای ریاض حمایت می کرد و از ایدئولوژی انقلابی کمونیستی که متضاد با مبانی محافظه کار اسلامی حاکمیت سعودی بود پشتیبانی می کرد. در آن زمان، تصمیم گیری درباره تولید نفت عربستان در دست شرکت های نفتی آمریکایی بود که صنعت نفت عربستان را در دهه های 1950 و 1960 توسعه دادند. ریاض -حتی اگر هم می خواست- از قدرت تعامل با مسکو درباره نفت برخوردار نبود.
ایالات متحده و عربستان سعودی همچنین یک زوج عجیب وغریب ایدئولوژیک بودند. دشمنان مشترک و نیازهای مکمل اقتصادی آنها را به طور پیش فرض به شریک تبدیل کرده بود؛ منافع مشترک جایگزین ارزش های مشترک شد. تنها استثنا درباره همسویی آنها، درگیری اعراب و اسرائیل بود. اختلاف آنها در این موضوع منجر به بزرگ ترین بحران در تاریخ روابط دوجانبه شد: تحریم نفتی 1973-1974، یعنی زمانی که در واکنش به حمایت ایالات متحده از اسرائیل در جنگ یوم کیپور، عربستان سعودی و پنج کشور عربی دیگر برای مدت کوتاهی تولید نفت را کاهش داده و ارسال آن به ایالات متحده را متوقف کردند. این اختلال منجر به چهار برابر شدن قیمت نفت و تغییر عمیق در روابط قدرت در بازار نفت شد. کشورهای تولیدکننده مانند عربستان سعودی اکنون برای خود «وزنه ای» شده بودند؛ شرکت های آمریکایی که صنعت نفت عربستان را اداره می کردند به شرکای کوچک و ارائه دهنده خدمات به دولت عربستان تبدیل شدند.
سیاست عربستان مستقیما به اقتصاد آمریکا آسیب زد و واشنگتن تهدید به مداخله نظامی کرد. این بحران به سرعت و پس ازآن مرتفع شد که دیپلماسی آمریکایی به جنگ پایان داد و مذاکراتی را آغاز کرد که با معاهده صلح مصر -اسرائیل در سال1979 به اوج خود رسید. اهداف استراتژیک مشترک واشنگتن- ریاض در جنگ سرد، از جمله به حداقل رساندن نفوذ شوروی در خاورمیانه، به ترمیم شکاف میان دو پایتخت کمک کرد. در سال های بعد، با تبدیل شدن نفت به موضوع مهم تر برای سیاستگذاران ایالات متحده، حفظ روابط خوب با سعودی ها به یک هدف به طور فزاینده مهمی برای دو حزب تبدیل شد. همکاری طی دهه1980 رشد کرد؛ زیرا دو کشور به طور مشترک به مبارزان افغان و جنگجویان خارجی که در برابر اشغال افغانستان از سوی شوروی مقاومت می کردند، یاری رساندند و در جریان جنگ خلیج فارس (1990-1991) که مصادف با پایان جنگ سرد بود، این کمک ها به اوج خود رسید که نشان دهنده سودمندی روابط دوجانبه برای هر دو طرف بود.
دوره دوم، دوره تک قطبی ایالات متحده بود که از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تا زمانی در دهه2010 ادامه داشت. در این دوران، ایالات متحده تنها گزینه کشورهایی مانند عربستان سعودی بود که به دنبال شراکت با یک قدرت بزرگ بودند. در این دوره، بحران بزرگ دیگری رخ داد: حملات 11سپتامبر که توسط اسامه بن لادن، یکی از خانواده های ثروتمند عربستان سعودی، طراحی و توسط 15 سعودی (از مجموع 19 هواپیماربا) انجام شد. ازآنجاکه القاعده خاندان حاکم سعودی و همچنین ایالات متحده را هدف قرار داد، این دو کشور بار دیگر دریافتند که یک دشمن مشترک می تواند آنها را به هم نزدیک کند. در جریان برنامه بعدی «جنگ علیه تروریسم»، دو رئیس جمهور ایالات متحده (جورج بوش و باراک اوباما) روابط اطلاعاتی نزدیک با عربستان سعودی را تقویت کردند. واشنگتن تنها انتخاب ممکن بود و ریاض از ابتکارات ایالات متحده حمایت کرد، حتی زمانی که این پادشاهی علنا منطق آن طرح ها را - به ویژه طی تهاجم سال 2003 به عراق- زیر سوال می برد.
پایان جنگ سرد و طلوع «صلح آمریکایی» نسبتا ناگهانی بود و شامل یکسری رویدادهای دراماتیک بود. در مقابل، پایان لحظه تک قطبی به تدریج اتفاق افتاد. بااین حال، تا سال2020، هدر دادن دارایی ها و اعتبار ایالات متحده در عراق و افغانستان، رشد نابسامانی و کژ کارکردی و قطبی شدن در سیاست داخلی آمریکا، ظهور چین و تلاش روسیه برای بازگشت به عنوان یک قدرت بزرگ، همگی برای ایجاد توازن قوای بین المللی جدید با هم ترکیب شدند.
برخلاف دو دوره قبل، در دوره سوم، هیچ دشمن مشترکی نیست که روابط آمریکا و عربستان را تقویت کند. دولت بایدن به دنبال جمع آوری ائتلاف های بین المللی علیه روسیه و چین است؛ اما عربستان سعودی هیچ یک از این قدرت های بزرگ را دشمن نمی بیند. چین اکنون بزرگ ترین مشتری نفت و شریک تجاری سعودی است. تجارت بین عربستان سعودی و چین از کمتر از 500میلیون دلار در سال1990 به 87میلیارد دلار در سال2021 افزایش یافت. در همان سال، ارزش صادرات عربستان به چین، عمدتا نفت و محصولات پتروشیمی، بیش از سه برابر صادرات عربستان به ایالات متحده و تقریبا دو برابر صادرات به کشورهای هند و ژاپن بود که دومین و سومین هدف صادراتی عربستان سعودی هستند. روسیه شریک ضروری (اگرچه گاهی اوقات دشوار) عربستان سعودی در مدیریت بازار جهانی نفت است. کشورهای «اوپک پلاس» تقریبا 40میلیون بشکه در روز نفت تولید می کنند؛ عربستان سعودی و روسیه مجموعا بیش از نیمی از این تعداد را تشکیل می دهند. تنها درصورتی که مسکو و ریاض در یک صف باشند، تصمیمات اوپک پلاس می تواند بر بازار تاثیر بگذارد.
به همه این دلایل، وقتی رهبران سعودی چشم انداز ژئوپلیتیک را بررسی می کنند، تصویری که می بینند به طور قابل توجهی با تصویری که همتایان آمریکایی شان می بینند، متفاوت است. برای نخبگان واشنگتن که به حمایت تقریبا تضمینی عربستان از ایالات متحده عادت کرده بودند، این واقعیت جدید یک شوک است، به همین دلیل است که برخی از سیاستمداران واکنش هیستریک به تصمیم اوپک پلاس نشان دادند. این واکنش ها صرفا درباره قیمت نفت در آستانه انتخابات میان دوره ای نیست. عربستان سعودی و ایالات متحده در گذشته درباره قیمت نفت اختلاف نظر زیادی داشته اند. تفاوت این بار در زمینه ژئوپلیتیک است؛ به ویژه جنگ در اوکراین که دولت بایدن آن را به عنوان یک نقطه عطف تاریخی تعریف کرده است که آینده نظم جهانی را تعیین خواهد کرد. برای عربستان سعودی، مانند بسیاری از بازیگران دیگر، از جمله هند و اسرائیل، این جنگ صرفا یک جنگ منطقه ای است.
در این میان، سعودی ها گلایه های خاص خود را دارند. سه رئیس جمهور گذشته ایالات متحده با این فرض که ایالات متحده باید زمان و تلاش کمتری را برای خاورمیانه صرف کند، مبارزات انتخاباتی خود را آغاز کردند. این برای رژیم سعودی که ایران را (که نفوذ خود را در عراق، لبنان، سوریه و یمن گسترش داده است) به عنوان یک تهدید جدی منطقه ای می بیند، آرامش بخش نیست. هدف اعلامی تمرکز ایالات متحده بر منطقه خلیج فارس در 70 سال گذشته، حفاظت از جریان آزاد نفت بوده است. اما پس از حمله موشکی و پهپادی که در سپتامبر2019 به تاسیسات نفتی عربستان سعودی انجام شد -جدی ترین حمله به جریان آزاد نفت از زمان به آتش کشیدن میادین نفتی کویت توسط صدام حسین در سال1991 - دولت ترامپ به رغم این اقدام و روابط نزدیکی که با ریاض برقرار کرده بود هیچ اقدامی نکرد. این پادشاهی دیگر شریک خودکار ایالات متحده نیست. رابطه راهبردی دنج دوره های قبل بازنمی گردد. اما همکاری محدودتر ممکن است، هرچند سیاست داخلی هر دو طرف همچنان مشکلاتی به همراه دارد.

همچون روغن و آب
اگرچه عربستان سعودی همیشه قیمت نفت بالاتری را نسبت به آنچه روسای جمهور ایالات متحده می خواهند ترجیح می دهد؛ اما این پادشاهی گهگاه درخواست های واشنگتن برای افزایش عرضه و ورود نفت بیشتر به بازار، معمولا در آستانه انتخابات ایالات متحده را می پذیرفت. اما در اکتبر2022، درخواست های واشنگتن موردتوجه قرار نگرفت. از دیدگاه ریاض، این پادشاهی باید از آخرین فرصت خود برای کسب پول قبل از پایان عصر نفت استفاده کند. این مفروضه ای است که در پس برنامه بلندپروازانه تغییر ساختار اقتصادی موسوم به «چشم انداز2030» ولیعهد وجود دارد: ایجاد یک اقتصاد متنوع تر قبل از اینکه بازار جهانی نفت به خاطر فشار تغییرات اقلیمی دچار نوسان هایی شود، حرکت به سمت سوخت های جایگزین و سایر تغییرات تکنولوژیک. این اتفاق تا سال ها رخ نخواهد داد؛ اما ولیعهد برای سرمایه گذاری در بخش های غیرنفتی اقتصاد عربستان و محافظت از مردمان خود در برابر پیامدهای دردناک اصلاحات ضروری، مانند کاهش یارانه های قابل توجه برای خدمات عمومی، از جمله آب و برق، و اعمال 15درصدی مالیات ارزش افزوده بر خرید مصرف کننده، به تمام اهرم هایی که می تواند به دست آورد نیاز دارد.
این توضیح می دهد که چرا هدف سیاست نفتی عربستان حفظ قیمت ها در سطحی است که بتواند برنامه های جاه طلبانه بن سلمان را تامین مالی کند و همچنان سطح ثابتی از تقاضای جهانی را حفظ کند. این الزامات همیشه با تقویم انتخاباتی ایالات متحده مطابقت نخواهد داشت.
با همپوشانی کمتر بین استراتژی کلان واشنگتن و نگرانی های سیاست خارجی ریاض، رهبری عربستان سعودی احتمال کمتری دارد که نسبت به گذشته (وقتی پای نفت به میان می آید)، به رئیس جمهور ایالات متحده لطف ها و کمک های انتخاباتی کند. اگر تغییرات مهمی که بر روابط دوجانبه در طرف سعودی تاثیر می گذارد، مربوط به اقتصاد سیاسی باشد، تغییرات داخلی آمریکا مربوط به سیاست حزبی است. روابط ایالات متحده و عربستان، مانند بسیاری از مسائل دیگر، به گرداب قطبی شدن حزبی در سیاست ایالات متحده کشیده شده است. در گذشته، روابط با عربستان سعودی از حمایت کمی در میان عموم مردم برخوردار بود؛ اما هر کسی که در کاخ سفید بود، می خواست روابط خوبی با بزرگ ترین صادرکننده نفت جهان داشته باشد. این وضعیت در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ، شروع به تغییر کرد.
ترامپ محبت خود به سعودی ها و به ویژه محمد بن سلمان را پنهان نکرد. او در اقدامی بی سابقه ریاض را به اولین پایتخت خارجی که به آن سفر کرد تبدیل کرد. او درباره فروش تسلیحاتی که آن را با این پادشاهی به مذاکره گذاشته بود، لاف زنی کرده و اغراق می کرد. در اقدامی مخاطره آمیز، ترامپ به طور علنی به حمایت خود از محمد بن سلمان اشاره کرد و این شاهزاده را بر پسرعمویش محمد بن نایف، همکار اصلی دولت های قبلی ایالات متحده، برتری داد؛ به گونه ای که بن نایف در سال2017 از قدرت برکنار شد. به لحاظ تاریخی، روسای جمهور آمریکا آشکارا - و به طور مستقیم- خود را در سیاست های درباری در این کشور دخیل نکرده بودند.
ترامپ درباره همدستی بن سلمان در قتل خاشقجی، حتی با وجود شواهد قابل توجه مبنی بر اینکه این جنایت به دستور ولیعهد انجام شده است، تردید کرد. (ترامپ گفت: «کاملا محتمل است که ولیعهد از این رویداد غم انگیز اطلاع داشته باشد؛ شاید می دانست و شاید هم نمی دانست!») داماد و مشاور ارشد ترامپ، جرد کوشنر، خارج از کانال های معمول دیپلماتیک، با ولیعهد رابطه مستقیمی برقرار کرد. پس از ترک قدرت، «کوشنر» و «استیون منوچین» (که در دوران ترامپ به عنوان وزیر خزانه داری خدمت می کرد)، سرمایه گذاری های قابل توجهی از «صندوق ثروت دولتی عربستان» برای سرمایه گذاری های خصوصی خود دریافت کردند. در همین نوامبر گذشته، شرکت ترامپ موافقت کرد که مجوز نام ترامپ را برای یک مجتمع مسکونی و زمین گلف لوکس چند میلیارد دلاری که در عمان توسط یک شرکت بزرگ املاک و مستغلات سعودی توسعه می یابد، صادر کند.
از نظر تشکیلات سیاست خارجی دموکرات ها، به نظر می رسید که گویی سعودی ها طرف هایی را انتخاب کرده اند و موضع آنها بر این اساس دنبال می شود. قتل خاشقجی و دخالت عربستان در جنگ داخلی یمن موردانتقاد دائمی دموکرات ها قرار گرفت. بایدن در جریان مبارزات انتخاباتی برای نامزدی دموکرات ها در انتخابات ریاست جمهوری سال2020، عربستان سعودی را «مطرود» خواند. این زبان به طرز تکان دهنده ای از زبان معاون سابق رئیس جمهور و سناتور سابق ایالات متحده [و رئیس جمهور فعلی] به کار گرفته شد که دهه ها با سعودی ها سروکار داشته و همکاری کرده و همیشه شاخص قابل اعتمادی از خرد متعارف در سیاست خارجی در حزب دموکرات بود.
زمانی که دولت بایدن روی کار آمد، تحقیر عربستان سعودی را که رئیس جمهور در جریان مبارزات انتخاباتی ابراز کرده بود، عملیاتی کرد. بایدن از صحبت با ولیعهد امتناع ورزید و اجازه انتشار گزارش سیا را داد که بن سلمان را مسوول قتل خاشقجی معرفی می کرد. واشنگتن حمایت خود از تلاش های جنگی عربستان در یمن را محدود کرد و موشک های ضد هوایی پاتریوت را از این پادشاهی خارج کرد، حتی در شرایطی که عربستان سعودی با حملات موشکی حوثی ها در یمن مواجه شد.
جنگ در اوکراین و متعاقب آن افزایش قیمت نفت باعث شد تا دولت دراین باره تجدیدنظر کند. انزوای سعودی در برهه کاهش تقاضای جهانی نفت در دوره همه گیری کووید امکان پذیر بود. اما زمانی که ایالات متحده تلاش کرد تا صادرات نفت روسیه را با شروع بهبود اقتصاد جهانی و تقاضای نفت قطع کند، واشنگتن به عربستان سعودی نیاز داشت. ریاض یکی از معدود بازیگرانی بود که می توانست فورا نفت بیشتری تولید و پمپاژ کند. بااین حال، سفر بایدن به عربستان سعودی دستاورد چندانی نداشت و حتی احساسات بدتری ایجاد کرد. سعودی ها از این ادعای آمریکا که بایدن نه برای دیدار با ولیعهد، بلکه برای شرکت در یک نشست چندجانبه با کشورهای شورای همکاری خلیج فارس آمده بود، ناراحت بودند. دو طرف در انظار عمومی بر سر اینکه آیا بایدن در جریان گفت وگوی خصوصی با بن سلمان پرونده خاشقجی را مطرح کرد یا خیر، اختلاف نظر داشتند. بایدن گفت که این کار را کرده است و سعودی ها گفتند که چنین نبوده و چنین بحثی مطرح نشده است. ملاقاتی که برای هموارسازی روابط انجام شد، فقط آنها را بیشتر آشفته کرد.
بایدن روابط را ناشیانه مدیریت کرد؛ اما سعودی ها واقعا بدون تقصیر هستند. قتل خاشقجی البته جنایتی نابخشودنی بود. سعودی ها در استقبال از ترامپ سنگ تمام گذاشتند: از استقبال مجلل آنها در ابتدای ریاست جمهوری او گرفته تا مشارکتشان در سرمایه گذاری های تجاری ترامپ و خانواده اش از زمان شکست او در سال2020. در نهایت، ترامپ حتی زمانی که به تاسیسات نفتی عربستان سعودی در سال2019 حمله شد، برای دفاع از این پادشاهی دست به اقدامی نزد. بااین حال، به نظر می رسد پادشاهی سعودی به این نتیجه رسیده است که نمی تواند میانه خوبی با دموکرات ها داشته باشد و در واقع دموکرات ها صدای آنها را نمی شوند و تنها می توانند امیدوار باشند که یک جمهوری خواه به قدرت بازگردند. وقتی سعودی ها درخواست دولت بایدن برای به تعویق انداختن کاهش تولید «اوپک پلاس» را تا پس از انتخابات میان دوره ای رد کردند، این حس را تقویت کردند که ریاض نمی خواهد لطفی در حق دموکرات ها کند. روابط ایالات متحده با کشورهای خارجی را نمی توان تنها توسط یک طرف حفظ کرد. چنین قطبی سازی حزبی ای بزرگ ترین تهدید را برای روابط ایالات متحده و عربستان ایجاد می کند.

بازسازی روابط آسیب دیده
برای کسانی که معتقدند سیاست خارجی ایالات متحده باید به حقوق بشر امتیاز دهد و از سوخت های فسیلی اجتناب کند، روابط شکننده بین ایالات متحده و عربستان هیچ مشکلی ایجاد نمی کند. اما حتی دولت بایدن - که خوشحال بود که وقتی به قدرت می رسد فاصله اش با ریاض را حفظ خواهد کرد- به سرعت به ضرورت یک رابطه کاری با بزرگ ترین صادرکننده نفت جهان پی برد. مهم نیست که ایالات متحده چقدر متعهد به پذیرش یا استقبال از انرژی پاک باشد، اما نفت در دوران گذار مورد نیاز خواهد بود. مهم نیست که چقدر آمریکایی ها بخواهند از خاورمیانه دور شوند، اما واشنگتن تعهدات ژئوپلیتیک در منطقه دارد که ایالات متحده را باز هم به آنجا می کشاند: جلوگیری از دستیابی احتمالی ایران به سلاح های هسته ای، جلوگیری از احیای افراط گرایی، حفظ ثبات منطقه برای کاهش فشار پناه جویان بر اروپا و حفظ رابطه با اسرائیل. اگر نفت و خاورمیانه حتی «تا حدی» برای منافع ایالات متحده مهم باقی بماند، اما یک رابطه ی کاری با عربستان سعودی «ضروری» است.
قدم اول در حفظ چنین رابطه ای این است که بدانیم چگونه این وضعیت تغییر کرده است. روزهایی که عربستان سعودی به طور خودکار درباره مسائل استراتژیک کلان در کنار ایالات متحده قرار می گرفت، گذشته است؛ برای سعودی ها، اکنون چین و روسیه مهم تر از همیشه شده اند. این به آن معنا نیست که ریاض در سطح جهانی علیه ایالات متحده کار خواهد کرد. این فقط به این معنی است که سعودی ها مسائل را مورد به مورد بررسی خواهند کرد. این امر مستلزم آن است که ایالات متحده رویکردی باز و مشورتی اتخاذ کند و کانال های ارتباطی را برای متقاعد کردن سعودی ها نسبت به منافع مشترک در مسائل جهانی حفظ کند.
دوری از ریاض راهی برای نگه داشتن این کشور در کنار واشنگتن نیست. درباره مسائل بزرگ خاورمیانه، واشنگتن و ریاض چندان از هم دور نیستند. به لطف گرم شدن روابط عربستان و اسرائیل، آن مانع سنتی، یعنی روابط نزدیک ایالات متحده و اسرائیل، دیگر مانعی نیست. سعودی ها به طور فزاینده ای مایل به همکاری با اسرائیل هستند؛ هرچند هنوز آمادگی ندارند که مانند بحرین، مراکش، سودان و امارات متحده عربی در به اصطلاح «توافق نامه ابراهیم» حضور داشته باشند؛ توافق نامه ای که از طریق آن، این کشورها روابط خود را با اسرائیل عادی سازی کرده اند.
یکی دیگر از نقاط تنش با ریاض، تلاش واشنگتن برای محدود کردن فعالیت های هسته ای ایران از طریق دیپلماسی است که سعودی ها نگران آن بودند که ایالات متحده امتیازاتی به ایران بدهد که نفوذ منطقه ای تهران را مستحکم کند. محتمل به نظر می رسد که تلاش ها برای احیای توافق هسته ای ایران که ترامپ در سال2018 از آن خارج شد، با شکست مواجه شود. واشنگتن به ناچار باید سیاست جدیدی را برای بازدارندگی یا جلوگیری از دستیابی این کشور به سلاح هسته ای بیابد و درعین حال نفوذ ایران در منطقه را محدود کند. عربستان سعودی نیز همین منافع را دارد. اگرچه تروریسم امروز در صدر دستور کار قرار ندارد، اما ایالات متحده همچنان در جلوگیری از تجدید حیات جهادگرایی سلفی (افراط گرایی ناشی از تفسیر انقلابی و خشونت آمیز از اسلام، به نمایندگی از القاعده، داعش و دیگر گروه ها) منافعی دارد. در دوران حکومت بن سلمان، عربستان سعودی نه تنها با این گروه ها در منطقه مخالفت کرده، بلکه از نفوذ نهادهای مذهبی سلفی در این پادشاهی نیز کاسته است. وقتی عربستان سعودی تفسیری تساهل آمیزتر و بازتر از اسلام را تشویق می کند، جذابیت جهادگرایی سلفی را کاهش می دهد.
با وجود اختلافات آنها بر سر قیمت نفت، اما منافع اقتصادی دو کشور همچنان از جنبه های مهمی همپوشانی دارند. آنها نفع مشترکی در حفظ سلطه دلار آمریکا دارند. ریاض نفت خود را به دلار قیمت گذاری می کند که نقش دلار را به عنوان ارز ذخیره جهانی تقویت می کند؛ زیرا مصرف کنندگان نفت باید برای تامین نیازهای انرژی خود دلار داشته باشند. تولیدکنندگان غیردوست نفت مانند ایران، ونزوئلا و روسیه گهگاه برای انجام معاملات با ارزهای جایگزین فشار می آورند. عربستان سعودی همیشه در برابر چنین گام هایی مقاومت کرده است؛ زیرا هر آنچه به مرکزیت دلار لطمه بزند، ارزش دارایی های دلاری عربستان سعودی را کاهش می دهد که با توجه به حجم دارایی های مالی عربستان در بازارهای ایالات متحده، از جمله دارایی های فراوانی از بدهی های دولت آمریکا و سرمایه گذاری ها در شرکت های آمریکایی قابل توجه است.
در نهایت، ادامه همکاری در زمینه مسائل نظامی و اطلاعاتی به نفع ایالات متحده و عربستان سعودی است. برای عربستان سعودی، نه چین و نه روسیه نمی توانند آن سطح همکاری امنیتی را که ایالات متحده می تواند فراهم کنند، برای این کشور به دست دهند. تنها واشنگتن می تواند قدرت نظامی قابل توجهی را در منطقه خلیج فارس مستقر کند، همان طور که طی جنگ خلیج فارس در سال های 1990-1991 نشان داده شد.ایالات متحده نیز از این همکاری سود می برد. خرید تسلیحات سعودی بهای واحد تولید تسلیحات ایالات متحده را کاهش و ارتش این دو کشور را به هم پیوند می دهد و مشارکت بلندمدت را تقویت می کند.
با شکست احتمالی مذاکرات هسته ای با تهران، احتمال رویارویی بین ایالات متحده و ایران افزایش می یابد. همکاری با عربستان سعودی درباره موارد احتمالی نظامی، کارایی نظامی ایالات متحده را در منطقه افزایش می دهد و در نتیجه مانعی در برابر ایران می شود.برای معکوس کردن تغییر توازن قدرت جهانی یا کاهش فشاری که ریاض برای نقدینگی نفت احساس می کند، کار چندانی نمی توان انجام داد. اما هم ایالات متحده و هم عربستان سعودی می توانند روابط دوجانبه را تقویت کنند در صورتی که هر یک از طرفین در نحوه نگرش خود به سیاست داخلی طرف دیگر تجدیدنظر کند. سعودی ها باید این باور خودشکن را که یکی از احزاب سیاسی ایالات متحده علیه آنها و دیگری طرفدار آنهاست، کنار بگذارند. تلاش ها برای تاثیرگذاری بر سیاست ایالات متحده به نفع یک حزب، در درازمدت با شکست مواجه می شوند؛ زیرا در یک سیستم دوحزبی، حزب بیرون مانده همیشه در نهایت حزب حاکم می شود.
ریاض باید تلاش زیادی کند تا تشکیلات دموکرات ها در واشنگتن را متقاعد سازد که به دنبال روابط خوب با ایالات متحده - و نه فقط با جمهوری خواهان- است. این به آن معناست که در آغاز، در برابر «درخواست های آژیر» دنیای ترامپ برای کمک به احیای آن در سال 2024، چه از طریق حمایت مالی غیرمستقیم یا اقدامات سیاسی با هدف تضعیف دولت بایدن مقاومت می کند. همچنین به این معنی است که عربستان سعودی باید به منتقدان دموکرات این پادشاهی در واشنگتن پیشنهادهایی بدهد. ممکن است نظر آنها تغییر نکند، اما ترس آنها از مداخله عربستان در سیاست داخلی ایالات متحده را می توان کاهش داد. در سوی ایالات متحده، دموکرات ها باید این واقعیت را بپذیرند که بن سلمان به احتمال زیاد پادشاه بعدی عربستان سعودی خواهد بود و برای مدت طولانی حکومت خواهد کرد. بی معنی است که سعی کنید او را منزوی کنید یا او را دور بزنید. این ممکن است برای حامیان حقوق بشر ناپسند باشد؛ اما اگر دیپلمات ها و مقامات آمریکایی بتوانند با ولادیمیر پوتین (رئیس جمهور روسیه)، شی جین پینگ (رئیس جمهور چین) و نمایندگان دیگر کشورهای ناقض حقوق بشر (ملت خود و مردمان دیگر) تعامل کنند، مطمئنا می توانند با بن سلمان هم ملاقات کنند. در واقع، در پیکربندی جهانی جدید، واشنگتن باید بیشتر با ریاض دیدار کند و این پادشاهی را متقاعد کند که همه چیز را در مسیر خود ببیند. آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، تنها یک بار در جریان سفر ژوئیه2022 بایدن به عربستان سعودی، از این پادشاهی دیدن کرد. گفت وگوی استراتژیک عربستان و آمریکا دو سال است که برگزار نشده است. سعودی ها متوجه این چیزها می شوند. عناصر ادامه همکاری بین ایالات متحده و عربستان سعودی همچنان پابرجاست. اما دو کشور باید رویاهای غیرواقعی خود را برای تغییر یا تاثیرگذاری بر سیاست داخلی یکدیگر کنار بگذارند. هر دو طرف باید بیاموزند که با طرف مقابل آن طور که هست رفتار کنند، نه آن طور که می خواهند.