راه چاره ای که از سوی این تحلیلگران ارائه می شود، افشاگری روزمره در رابطه با بی محتوا بودن فیلم های ابرقهرمانانه در کنار تولید و اکران عمومی اکشن های جذاب و سرگرم کننده ای است که بتواند جایگزین اکشن های بچگانه ابرقهرمانانه شود.

به نظر می رسد فیلمسازان سرشناس سینما که نگران تسلط بیشتر تولیدات اکشن ابرقهرمانانه بر کل صنعت سینما هستند، صدای اعتراض خود را علیه این ژانر کودک پسند هر روز بلندتر می کنند و درپی اتحادی علیه این نوع فیلم ها هستند. در چند هفته اخیر برخی چهره های سرشناس دنیای سینما که لقب هنرمندان غیرمتعارف را از آن خود کرده اند، مخالفت خود را با این نوع فیلمسازی اعلام کرده و با پیوستن نام های تازه به این کارزار، ظاهرا باید منتظر واکنش های منفی بیشتری از سوی اهالی سینما به تولیدات کمیک استریپی قصه های مصور بود. در تازه ترین واکنش، جیمز کامرون، کارگردان فیلم هایی چون «تایتانیک» و «آواتار» درباره تولیدات ابرقهرمانانه صحبت کرده و نظری منفی علیه آنها ابراز داشته است. او با مورد انتقاد قرار دادن هر دو شرکت انتشاراتی و فیلمسازی مارول و دی سی کامیکز، در مورد این که به هیچ وجه نمی تواند با این گونه فیلم ها ارتباط برقرار کند، می افزاید: «فکر هم نمی کنم با آدم های بزرگسال و عاقل دیگر هم هیچ ارتباطی برقرار کند.»

ابرقهرمانان و بچه مدرسه ای ها
به گفته این فیلمساز: «شخصیت های فیلم های ابرقهرمانانه به شدت شبیه بچه مدرسه ای رفتار و طوری زندگی و فعالیت می کنند که انگار در کالج و مدرسه هستند و مشغول بازی و سرگرمی با بقیه همکلاسی های شان هستند. نوع کارهایی که انجام می دهند به گونه ای است که یک تماشاچی عاقل نمی تواند آنها را درک و با آنها همراهی کند یا ارتباط بگیرد. زمانی که شما فیلمی می سازید، قبل از هر چیز باید شخصیت هایی رشدیافته و اصیل داشته باشید که به دنبال انجام کارهایی منطقی و قابل قبول هستند. کدام یک از شخصیت های پرقدرت و پرزور مارول و دی سی کامیکز چنین حال و هوا و روحیه ای دارند؟ فیلم های ابرقهرمانانه کارهایی پرخرج و به قول خودشان باشکوه و دارای چشم اندازهای خیره کننده ای هستند که چیز دیگری با خودشان ندارند. یک داستان تکراری و پیش پاافتاده که در تمام این فیلم ها تکرار می شود از شخصیت های تهی مغزی بهره می گیرند که فقط زور بازو دارند و به قول معروف به آن می نازند! در این فیلم ها اصلا اهمیتی ندارد که این شخصیت ها چه کسانی هستند و در زمان نگارش فیلمنامه چگونه پرورش داده شده اند. به خاطر همین است که شما در مقام بیننده، احساس می کنید با تعدادی بچه دبستانی سربه هوا و شیطان روبه رو هستید که در حال انجام یک بازی بچگانه اند. ظاهرا این ابرقهرمانان با یکدیگر در ارتباط هستند اما در عالم واقعیت چنین نیست. چه چیزی به آدم ها در زندگی واقعی شان قدرت می دهد؟ عشق به اطرافیان و وابستگان. با این حال، شما چنین چیزی را در دل داستان این فیلم ها نمی بینید. به همین دلیل، هدف این فیلم ها تبدیل به چیزی بی معنی می شود که فقط به فکر سرگرم کردن تماشاچی به هر قیمت ممکن است. حتی شخصیت های ابرقهرمان این فیلم ها هم نمی توانند این عشق و محبت را تجربه کنند.»

سردرگرمی در ژانر
کامرون در عین حال به نوع ساخت این نوع کارهای ابرقهرمانانه هم ایراداتی دارد و می گوید سازندگان شان نمی دانند در رابطه با این بلاتکلیفی و تعلیق باید چه کاری انجام دهند. به گفته او: «درک این نکته ساده اصلا کار مشکلی نیست که شما وقتی دارید در یک فضای مشخص کار و فیلمبرداری می کنید، باید از فضای مربوط به همان کار استفاده کنید. زمانی که شخصیت های شما در زیر آب قرار دارند، طبیعی است باید در زیر آب فیلمبرداری کنید. اگر در حال ساخت یک وسترن هستید، باید چگونگی اسب سواری را بدانید. در محصولات ابرقهرمانانه اصلا معلوم نیست بیننده با کدام ژانر روبه رو بوده و قرار است چه نوع فیلمی ببیند و هر لحظه با حال و هوای یک ژانر متفاوت روبه رو می شود.»

ابرقهرمانی، جنگ جدید رنگین پوستان
اما این فقط فیلمسازان نیستند که علیه ژانر ابرقهرمانانه موضعگیری کرده و صحبت می کنند. حتی بازیگری مثل یحیی عبدل متین که قرار است در «مرد شگفت انگیز» شرکت مارول در قالب شخصیت اصلی ماجرا بازی کند هم نسبت به ژانر ابرقهرمانانه نظرات خاص خودش را دارد. این بازیگر سیاه پوست سینما که در چند سال اخیر با موفقیت های خوبی روبه رو شده در مجموعه تلویزیونی که این شرکت براساس یکی از ابرقهرمانان خودش تولید می کند در قالب شخصیت دووجهی مرد شگفت انگیز/ سایمن ویلیامز ظاهر خواهد شد. سایمن ویلیامز آدمی عادی است که مثل بقیه ابرقهرمانان دنیای مارول، در مواقع خطر تغییر چهره و هویت داده و تبدیل به موجودی پرقدرت به نام مرد شگفت انگیز/ واندرمن می شود. او در رابطه با نقش تازه اش چنین می گوید: «به باور من، دیگر دوران یکه تازی قهرمانان سفیدپوست گذشته و تماشاگران حاضر به دیدن یک سیاه پوست در مقام دستیار یک نیروی قدرتمند سفید نیستند. این موفقیت تنها به دلیل مبارزات مدنی سیاهان و حامیان آنها به دست آمده و چیزی نیست که تهیه کنندگان هالیوودی به میل خودشان به ما داده باشند. استفاده از بازیگران سیاه پوست برای نقش های ابرقهرمانانه، حکم پیروزی هنرمندان و نیروهای فعالی را دارد که طی چند دهه برای اثبات توانایی های این قشر تحت ستم، زحمت بسیار زیادی کشیده اند.» 

اقلیت های قومی و مذهبی در برابر تفکر آمریکایی
عبدل متین در ادامه صحبت از لزوم تغییرات جدی در دنیای ابرقهرمانانه کرده و می گوید داستان های این فیلم ها باید به سمت دفاع از ارزش ها و آرمان های اقلیت های قومی و مذهبی داخل آمریکا برود و از آرمانگرایی های دروغین و پیش پا افتاده فاصله بگیرد. اهل نظر با توجه به صحبت های عبدل متین، به این موضوع اشاره می کنند که سال قبل اکشن کمیک استریپی «شنگ چی و افسانه ده حلقه» هم با بهره گیری از سیمو لیو بازیگر آسیایی تبار سینما در نقش ابرقهرمان داستان، نوع تازه ای ابرقهرمانان را معرفی کرد که شبیه ابرقهرمانان قبلی تولیدات این ژانر سینمایی نبوده است. به باور منتقدان و تحلیلگران سینمایی، انتخاب شخصیت های سیاه پوست، آفریقایی تبار و آسیایی تبار برای حضور در نقش ابرقهرمانان ماجرا، نشان از عقب نشینی آشکار کمپانی های بزرگ فیلمسازی هالیوودی از دیدگاه های نژادپرستانه ریشه دار در این مکان می دهد که البته با میل و رضایت خودشان هم نبوده است. همین تحلیلگران در عین حال از تضاد بین تهیه کنندگان محصولات ابرقهرمانانه در رابطه با نوع ساخت این فیلم ها و سمت و سوی آنان صحبت می کنند. آنها با یاد کردن از کریستوفر نولان و سه گانه بتمن او، می گویند ژانر فانتزی و اکشن ابرقهرمانانه طی چند سال اخیر به سمت سیاهی و تاریکی رفته و داستان هایش با فاصله گیری از حال و هوای فانتزی، سمت و سویی واقع گرایانه تر پیدا کرده است. در تریلوژی «بتمن» نولان که با استقبال گسترده منتقدان و تماشاگران روبه رو شد، شخصیت بتمن/ بروس وین، حال و هوایی زمینی و غیرتخیلی پیدا کرد و اقدامات او حالتی معقول به خود گرفتند. ابرقهرمان فیلم نولان، نه یک قهرمان شکست ناپذیر و همه فن حریف که آدمی تنها و دردکشیده بود که ضعف های خاص خودش را داشت. او در مبارزه با عوامل منفی ماجرا، یکه تازی نمی کرد و در مواردی شکست هم می خورد. شهری هم که بتمن در آن زندگی و فعالیت می کند، بسیار شبیه شهرهای معمولی بود و با دنیای اتوپیایی فیلم های ژانر کمیک استریپی فاصله زیادی داشت. موفقیت کلان سه گانه نولان نشان داد که تماشاگران سینما ترجیح می دهند کسانی را روی پرده سینما در مقام ابرقهرمان ببینند که خلق و خو و روحیاتی شبیه آدم های عادی و معمولی دارد.

 اعتراضات هنرمندان  مولف گوش شنوایی ندارد
صحبت های تند جیمز کامرون علیه فیلم های ابرقهرمانانه تنها چند روز بعد از اظهارات مشابهی از سوی کوئنتین تارانتینو ابراز شده است. تارانتینو فیلمسازانی که با ژانر ابرقهرمانانه همراهی می کنند را با نام مزدور و حقوق بگیر خطاب کرد که می خواهند از بابت موفقیت مالی این گونه فیلم ها در جدول گیشه نمایش، سودی برده و پولی به جیب بزنند. قبل از این دو، هنرمندان مولف دیگری چون مارتین اسکورسیزی و ریدلی اسکات هم اظهارنظرهایی منفی در رابطه با این گونه تولیدات ارائه داده بودند. در این میان، منتقدان و تحلیلگران اقتصادی سینما با اشاره به همزمانی اظهارات کامرون و اکران عمومی قسمت دوم «بلک پنتر: واکاندا برای همیشه» و رقم فروش افتتاحیه این اکشن ابرقهرمانانه، از تناقض طنزی صحبت می کنند که در عالم سینما وجود دارد. به گفته آنها، شکافی در این رابطه هست که معلوم نیست چگونه می توان آن را پر کرد. بلک پنتر2 در سه روز اول اکران عمومی خود در آمریکای شمالی، 180 میلیون دلار فروش کرد که رقمی کلان برای تولیدات سینمایی است. فروش فیلم در حدود 30 کشور دیگر دنیا هم 120 میلیون دلار شد. پرسش تحلیلگران اقتصادی سینما این است که یک افتتاحیه جهانی 300 میلیون دلاری برای فیلمی ابرقهرمانانه چه معنا و مفهومی دارد و چه پیامی برای منتقدان سینما و فیلمسازان مولف مخالف این ژانر سینمایی می فرستد. به باور این تحلیلگران اقتصادی، تا زمانی که تماشاگران از تولید این گونه فیلم ها استقبال می کنند، اعتراضات هنرمندان مولف گوش شنوایی پیدا نخواهد کرد. راه چاره ای که از سوی این تحلیلگران ارائه می شود، افشاگری روزمره در رابطه با بی محتوا بودن فیلم های ابرقهرمانانه در کنار تولید و اکران عمومی اکشن های جذاب و سرگرم کننده ای است که بتواند جایگزین اکشن های بچگانه ابرقهرمانانه شود.