سلبریتی ها به صورت غیررسمی تاثیر عمیقی بر فرهنگ عمومی و نهادینه کردن قوانین و قواعد اجتماعی دارند. گسترش رسانه های تعاملی، این ارتباط بین سلبریتی ها با هواداران را دوچندان کرده است. این جایگاه ویژه باعث شده تا برخی از آنها در این فرصت بی نظیر، منفعت طلبی کنند و خواسته ها و مطالبات خود را با موج سواری بر دریای مواج جامعه مخاطب خود بر جامعه تحمیل کنند.

چهره شاخص اجتماعی اعم از هنرمندان، ورزشکاران، سیاست مداران و حتی فعالان فضای مجازی و... وقتی در عرصه های کلان اجتماعی و عام المنفعه ورود موثر می کنند به عنوان الگوهای جامعه شناخته می شوند و در تعریفی نو به این گروه سلبریتی می گویند. در این مقام اجتماعی مخاطب خاصه قشر جوان علاوه بر طرز پوشش و وضع ظاهری آنها از سخنان، اعمال و رفتارشان الگوبرداری می کنند و آنها را آیینه آمال و آرزوهای خود می پندارند. به عبارتی در تعریف درست عبارت سلبریتی ها به صورت غیررسمی تاثیر عمیقی بر فرهنگ عمومی و نهادینه کردن قوانین و قواعد اجتماعی دارند. گسترش رسانه های تعاملی، این ارتباط بین سلبریتی ها با هواداران را دوچندان کرده است تا آنجا که دکتر مهدی ناظمی، جامعه شناس و استاد دانشگاه، سلبریتی ها را الهه ها و خدایگان دنیای جدید می داند که توسط مردم پرستش می شوند.این جایگاه ویژه باعث شده تا برخی از آنها در این فرصت بی نظیر، منفعت طلبی کنند و خواسته ها و مطالبات خود را با موج سواری بر دریای مواج جامعه مخاطب خود بر جامعه تحمیل کنند. فرصت طلبی این قشر تا آنجا پیش می رود که حتی بدون اطلاع از یک موضوع کاملا تخصصی و بدون آگاهی از چگونگی و چرایی آن در مسیر دیده شدن از سوی مخاطب، درباره آن اظهارنظر کنند. ماحصل چنین حرکت غیرمسئولانه ای، ایجاد بحران هایی است که با هدایت و حمایت آنها خواسته یا ناخواسته در هر جریان اجتماعی به بار می آید.

سلبریتی سخیف کیست؟
 همچنان که گفته شد از منظر جامعه شناسی سلبریتی چهره جذاب و شناخته شده ای است که با اتکا به ویژگی ها، توانمندی ها و خصوصیات خاص خودش یا حتی برمبنای یک حادثه اجتماعی مورد توجه خاص رسانه ای به موفقیت هایی در عرصه های مختلف ورزشی، هنر، دانش و اندیشه و... دست پیدا کرده و از همه لحاظ مورد توجه مردم قرار می گیرد.
این افراد رهبری مستقیم یا غیرمستقیم بخشی از زندگی مردم را به عهده دارند، در اذهان عمومی از قدرت نسبی برخوردارند و در عرصه رسانه نمایان هستند.
اسمیت کالندر(Smith Callender) در مقاله ای با عنوان «حریم خصوصی افراد مشهور و توسعه مفهوم قضایی تناسب» سلبریتی ها را از منظر شهرت در سه طبقه جا می دهد: 
دسته اول مشهور بودن را از طریق اصالت خانوادگی و نسب خویش به دست آورده اند، مانند خانواده های سلطنتی، اشراف، خاندان های سیاسی و...
دسته دوم، شهرت شان را از طریق رقابت و قابلیت های فردی کسب می کنند، مانند اندیشمندان، روشنفکران و...
و بالاخره دسته سوم، شامل کسانی می شود که از طریق نمایش و مطرح کردن بیش از اندازه خود در رسانه ها مشهور می شوند و به اصطلاح حاشیه سازی می کنند. این گروه هرچند قابلیت توانایی و استعداد دیگران را در عرصه های مختلف ندارند اما با انجام اعمال خارج از عرف و حرکات نمایشی و گاهی هنجارشکنانه، دیگران را مجاب می کنند که دیده شوند و با تکرار این اعمال سرانجام مشهور می شوند. این گروه، قدرت و محبوبیت خود را نه به واسطه برخورداری از علم و هنر و قابلیت های شاخص فردی و اجتماعی، بلکه بیشتر به مدد قدرت جادویی رسانه های تصویری (سینما، تلویزیون، شبکه های اجتماعی و...) کسب کرده اند. شاخص ترین ویژگی این شبه سلبریتی ها، متفاوت نمایی و عبور از خط قرمز های اجتماعی است. 
مانند بازیگران سینما و ورزشکاران نام آشنا و آن گروهی که چندان در عملکرد حرفه ای خویش موفق نیستند یا فعلا حضور جدی در عرصه ورزش ندارند اما با حرکات غیرعرفی و بعضا مخالف با هنجارها، خود را به سطح اول رسانه ها می کشانند و از این طریق، شهرتی به دست می آورند. آنها خانه زاد رسانه اند، خود را مدیون آن می دانند و به نوعی پیاده نظام سلطه برای تغییرات فرهنگی در جوامع خودی هستند. این گروه، همان سلبریتی هایی هستند که باعنوان سلبریتی های سخیف شهره شده اند.

در مسیر سلبریتیسم
با وجودی که تاریخ ایران مملو از ستارگان و سلبریتی هایی است که بدون در اختیار داشتن رسانه، نام شان بر گستره ملی و بین المللی حک شده اما ظهور فرهنگ سلبریتی در جامعه ما مقارن با گسترش رسانه های جمعی از جمله مجلات، رادیو و تلویزیون در دهه40 شکل گرفت. سلبریتی های اولیه برخی از خاندان پهلوی، بازیگران سینما، خوانندگان و نوازندگان موسیقی و برخی ورزشکاران بودند که در مجلات زرد، تلویزیون و رادیو در مسیر ترویج فرهنگ غرب، برهنگی و... بازنمایی می شدند. با وقوع انقلاب، این فرهنگ مخرب با تمام ماهیتش برای مدتی از بین رفت. مردم در یک برهه 30ساله به واسطه رویدادهای مهم فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، فاصله زیادی از سلبریتی ها گرفتند. رشد مجدد سلبریتی ها در ایران از اواسط دهه 70 شروع شد و در دهه90 و همزمان با ورود فناوری های جدید ارتباطی از جمله تلگرام و اینستاگرام اوج گرفت. نکته قابل تامل در این برهه، تغییر شیوه رفتاری سلبریتی ها بود. آنها که در گذشته به واسطه جایگاه رفیع خود در حوزه های مختلف اعم از علمی، دینی، ورزشی، فرهنگی و... معروف و مورد احترام بودند یکباره پا را از حوزه تخصصی خود فراتر نهادند و احساس کردند حالا که در میان مردم از اعتبار و احترام برخوردارند، می توانند در جهت دهی به افکار آنها نقش آفرین شوند. 
موضوعی که دکتر احمد اولیایی، پژوهشگر حوزه علوم اجتماعی و استاد دانشگاه باقرالعلوم(ع)، از آن با عنوان پدیده سلبریتیسم یاد می کند.
او در مقاله ای با عنوان «مساله سلبریتیسم و کنشگری سیاسی اجتماعی» در این باره می نویسد: پدیده سلبریتیسم، پدیده ای اجتماعی فرهنگی است و از آنجا آغاز می شود که چهره ها غیر از آن حیطه ای که در آن مهارت دارند و در زمینه آن به شهرت رسیده اند، وارد کنشگری های دیگر می شوند. به عنوان مثال، یک بازیگر مادامی که بازیگر است و در حوزه تخصصی خودش حرف می زند یا می نویسد، اساسا هنوز وارد پدیده سلبریتیسم نشده مثلا سلبریتی معروفی است که در پیج و اکانت خودش در شبکه های اجتماعی روش های بازیگری موفق را تبلیغ می کند؛ مثل پزشکی که عمل جراحی خودش را در شبکه ای اجتماعی بازنمایی می کند.
اینجا هنوز وارد پدیده سلبریتیسم نشدیم ولی وقتی سلبریتی در حیطه ای غیر از حیطه تخصصی خودش کنشگری انجام بدهد، اظهارنظر، موافقت و مخالفت کند، تایید و تکذیب و بازنمایی کند... با پدیده سلبریتیسم روبه رو می شویم. فرض کنید بازیگر یا فوتبالیستی در مورد سیاست اظهارنظر کند یا زندگی شخصی اش را به بیننده نشان بدهد، چون کار ویژه تخصصی آن فرد نبوده است. بازیگر قرار بوده در مورد بازیگری برای ما حرف بزند یا درنهایت تجربه های بازیگری خودش را برای ما نشان بدهد ولی وقتی زندگی شخصی اش را بازنمایی می کند، اینجا آغاز پدیده سلبریتیسم است. اینجاست که باید نسبت به خود این پدیده، آثار، فواید و مفاهیم هم مرز و همسوی آن نگران باشیم. اینجا جایی است که جامعه واکنش نشان می دهد اعم از واکنش مطلوب یا نامطلوب و درست و صحیح».به دیگر سخن، مبدا بروز پدیده سلبریتیسم را باید از زمانی دانست که سلبریتی ها تلاش کردند پای شان را خارج از دایره تخصصی خود بگذارند و در متن و حاشیه اتفاقات غیر هنری حضور داشته باشند.
رسانه ها نیز با حمایت از این هنرمندان و سلبریتی ها و اعطای سخاوتمندانه القابی چون «هنرمند مردمی» و «سلبریتی دغدغه مند» فضا را باز کردند تا آنها که پیش از این تنها در قاب سینما و تلویزیون دیده می شدند، وارد مسائلی غیر از حرفه شان شوند و در آن مسائل نیز صدای شان به عنوان یک نظریه پرداز، مصلح اجتماعی و نجات دهنده مردمان تیره بخت شنیده شود.
این موضوع را به راحتی می توان در خیل وسیع پیام هایی که در زمان های بحران از سوی برخی سلبریتی های سخیف، مطرح می شود، دید؛ سلبریتی های سخیفی که بسیاری از آنها حتی در ایران زندگی نمی کنند، در متن جامعه نیستند، عمق مسائل اجتماعی ایران را درک نمی کنند و خبری از وقایع ندارند اما به دلیل در اختیار گرفتن تریبون و مخاطبان منفعل و بی اختیار، به راحتی با مشاهده کوچک ترین نقطه ضعفی، نقش «دایه عزیزتر از مادر» به خود می گیرند و به همان ظرافت و دقتی که در جلوی دوربین نقش آفرینی می کنند، پیراهن عثمان بر سر نیزه می کنند و آتش بیار معرکه می شوند. 

«سلبریتی سخیف» چرا رشد کرد؟
امروزه در همه دنیا، سلبریتی ها نقش موثری در انسجام اجتماعی، امیدبخشی، عبور از بحران، نظم عمومی یا بسیج عمومی دارند. آنها به راحتی بر افکار مسلط می شوند و آنها را هدایت می کنند و با بهره گیری از مسئولیت اجتماعی که به آنها واگذار شده، ذهن مردم جامعه را سمت و سوی صحیح در راستای نظام فرهنگی کشور خود می دهند. نمونه بارز آن را می توان در حوادث مختلفی از جمله سیل و زلزله و حمایت های سبلریتی ها در این حوادث دید.
اما مشکل از زمانی شروع می شود که هم دولت، هم سلبریتی و هم مردم وظایف خود را فراموش می کنند. در این برهه زمانی است که سلبریتی های فرصت طلب فضا را برای رشد خود مناسب می بینند و در مسیری خارج از ریل حرکت می کنند.
و این زمانی است که در وهله اول دولت فراموش می کند که سلبریتی هایی را که توسط نظام رسانه ای دولتی چهره شده اند را مدیریت کند، به آنها مسئولیت اجتماعی دهد و آنها را در اجرای برنامه ها، همسو کردن مردم با جامعه، انتقال مشکلات و اعتراضات مردمی به دولت، نهادینه کردن قوانین، رفع ابهامات، ایجاد وفاق و اتحاد ملی و... کمک بگیرد و در نهایت در صورت تخلف، همانند دیگر کشورهای جهان، با همان ابزار آنها را بازخواست یا حذف کند.
برخی سلبریتی ها هم فراموش کرده اند که به واسطه حمایت های ساختار های رسمی، چنین جایگاهی را به دست آورده اند و مسئولیت اجتماعی آنها حکم می کند که به دور از سیاست زدگی و انحراف، گام بردارند. بخشی از انگیزه های این انحراف را باید از سر ترس دیده نشدن و بخش دیگر را در فرصت طلبی برای به دست آوردن ثروت جست وجو کرد، چون آنها از هیچ نظر، سنخیتی با طرفداران و مخاطبان شان ندارند. آنها هیچ وقت مشکلات را به آن شکل که سایر مردم جامعه درک کرده اند، نداشته اند؛ نه مشکل تبعیض دارند، نه مشکل فقر و نه حتی محدودیت های اجتماعی. همیشه آزاد بوده اند، حتی حکومت هم به دلیل تاثیرگذاری اجتماعی شان با آنها مدارای بیشتری کرده است. پس اساسا همدرد مردم نیستند؛ با وجود این به مثابه پلی، می توانند گره گشای مشکلات آنها در ارتباط با دولت باشند.
سومین عامل رشد سلبریتی های سخیف، مخاطبان منفعلی هستند که بازیچه دست آنها می شوند و از عقاید و افکار درست و نادرست آنها بدون کوچک ترین تفکر و تاملی اطاعت می کنند. آنها آن گونه که دکتر مهدی ناظمی، جامعه شناس و استاد دانشگاه می گوید، الهه ها و خدایان دنیای جدیدند که توسط نظام رسانه ای تبدیل به چهره شده اند و توسط بخشی از جامعه پرستیده می شوند. نگاهی به صفحات شان در فضای مجازی بیندازید تا ببینید طرفداران شان، حداقل به زبان، چگونه خود را برای آنها هلاک می کنند و محو آنها شده اند. نقش مخاطبان منفعل در بی پروایی سلبریتی های سخیف کمتر از نهادهای رسمی نیست . نهادهایی در برخورد قانونی با این دست تخلفات ترک فعل کرده اند و مانند نهادهای مشابه سایر کشورها عمل نمی کنند که چنانچه سلبریتی خلاف جهت آن حرکت کند به راحتی از عرصه های مختلف سیاسی و فرهنگی حذف می شود. 
سلبریتی ها امروز به واسطه بی توجهی به نقش آنها از سوی ساختار های رسمی و نیز حضور گسترده مخاطبان منفعل که هر خبری را به راحتی می پذیرند و از آن تاثیر می گیرند به یک ابزار تبلیغاتی در همه عرصه ها تبدیل شده اند؛ هم در بزنگاه های سیاسی مثل انتخابات و هم در معاملات و فرآیندهای اقتصادی مثل تبلیغ برج های دبی و هم در حوادث اجتماعی مثل ماجرای واکسن کرونا و... ردپای آنها دیده می شود. گاهی پند می دهند و گاهی گریه و زجه می زنند و در دامن دشمن می افتند و در قبال اشتباهات شان پاسخگو نیستند.
آنها بی دلیل از یک نامزد انتخاباتی حمایت می کنند و به دوستداران شان امید می دهند که با انتخاب او، کشور روی آرامش و آسایش به خود خواهد دید اما تنها پس از چند ماه از انتخاب نامزد مورد نظر شان و توصیه اشان به مردم، عقب نشینی می کنند و هیچ کس در قبال این ورود و خروج غیرکارشناسانه از آنها بازخواست نمی کند.
امروزه این افراد در صفحات مجازی خود تجویز دارو می کنند، در امور دستگاه قضایی و احکام دادگاه ها کمپین به راه می اندازند، خطوط هوایی را تحریم می کنند، سگ گردانی را رواج می دهند، در محیط زیست، سیاست، ورزش و اقتصاد دخالت دارند، قمار را ترویج می کنند، مواضع شریعت را تضعیف می کنند، بدون توجه به اخبار واقعی، دائم در تضعیف امکانات و نخبگان کشور عمل می کنند و حتی در شرایط بحرانی به جای هلال احمر از مردم پول جمع آوری می کنند؛ موضوعی که نه تنها کمک کننده نیست، بلکه به جرات باید اذعان کرد که روحیه و اعتماد به نفس جامعه را به شدت تحت تاثیر قرار داده است.

چه باید کرد؟
به میزان افزایش مصرف رسانه ای در کشور، سن استفاده از رسانه ها به ویژه رسانه های نوین کاهش می یابد. کودکان از بدو تولد با رسانه های تلویزیون، کتاب، تلفن همراه و اینترنت در ارتباطند. این ارتباط تنگاتنگ، تبادل اطلاعات را بین رسانه ها و مخاطبانش آسان تر و در عین حال حساس تر می کند چرا که روزانه اطلاعات زیادی در قبال مسائل مختلف به مخاطب منتقل می شود و اگر او توانایی بررسی و شناسایی سره از ناسره را نداشته باشد، بی شک با مشکلات متعددی روبه رو می شود که نمونه بارز آن افتادن در تله سلبریتی های سخیف با ترویج شبهه دانش است.
مروری بر شیوه رفتاری سلبریتی ها در جامعه، یک نکته جدی را به ما نشان می دهد که اگر واقعا مخاطبان روزبه روز باهوش تر، با سوادتر و دقیق تر شوند، باز هم سلبریتی ها این جایگاه را دارند تا به راحتی نظرات عجیب و غریب خود را در حوزه های غیرتخصصی منتشر کنند یا خود مخاطبان سلبریتی ها را شدیدا استیضاح خواهند کرد؟پاسخ به این سوال، لازمه توجه به سواد رسانه ای را مورد توجه قرار می دهد. 
سواد رسانه ای را توانایی وارسی و تحلیل پیام هایی تعریف می کنند که روزانه به ما اطلاع می دهند، سرگرم می کنند و می فروشند. هدف از آموزش سواد رسانه ای، دسترسی به رسانه ها به عنوان ابزار های درک جامعه برای مشارکت مردمی و ارتقای مهارت های تحلیل انتقادی پیام های رسانه ای است ؛ همچنین ترغیب افراد برای ایجاد متون رسانه ای، خلاقیت و تعامل در حوزه های مختلف ارتباطات رسانه ای و گسترش ارزیابی انتقادی پیام ها به منظور تقویت فعالانه توانایی های افراد و کاربران. سواد رسانه ای بر درک کارکرد رسانه ها، ارزیابی و تحلیل کارکردها و چگونگی تعامل عقلانی با رسانه ها در جهت خودمدیریتی تاکید دارد.
هدف سواد رسانه ای در نخستین گام های خود، تنظیم یک رابطه منطقی و مبتنی بر هزینه   فایده با رسانه هاست. به این معنا که در برابر رسانه ها چه چیزهایی را از دست می دهیم و چه چیزهایی را به دست می آوریم و باز به عبارت بهتر، در مقابل زمان و هزینه ای که صرف می کنیم درنهایت چه منافعی عاید می شود.
پس در گام اول مسئولان، صاحب نظران و سازمان های ذی ربط باید در جهت ارتقای سواد رسانه ای در کشور گام بردارند.
گام دوم مدیریت سلبریتی هاست. امروزه سازمان های مرتبط با سلبریتی ها و در راس آن  رسانه ملی، حیطه فعالیت خود را تنها در معرفی و استفاده موردی از چهره ها تعریف نموده است؛ حال آن که لازم است برنامه ریزی جامعی برای هریک از مراحل پیوسته شناسایی، معرفی، آموزش و ارتقا، حفاظت، حمایت، هدایت و ماندگاری از آنها داشته باشد. سلبریتی ها باید وظایف و مسئولیت های خود را بشناسند و قواعد حاکم بر شیوه رفتاری خود به عنوان پل ارتباطی بین مردم و حاکمیت را بدانند.
تعیین و تدوین نظام جدید حقوق متقابل چهره ها و رسانه ملی به لحاظ مالکیت مادی و معنوی، قوانین تعهدآور، سیاست گذاری روشن برای تربیت، استعدادیابی و معرفی چهره های جوان؛ تعیین ساختاری که سلبریتی ها بتوانند تحت پوشش آن ارائه نظر کرده، با مدیران نشست و برخاست کنند و خواسته های بحق خود و طرفداران شان را پیگیری نمایند و از سوی دیگر نسبت به مقررات و مطالبات سازمان نیز آگاه شوند از دیگر راهکارهایی است که می تواند در مسیر حذف سلبریتی های سخیف به جامعه کمک کند.

نمونه کار سلبریتی سخیف
با مروری گذرا به فعالیت سلبریتی های سخیف در فضای مجازی، به راحتی می توان به این درک رسید که آنها غم مردم ندارند. چون نه مانند مردم زندگی می کنند، نه درد آنها را درک می کنند و نه حتی مشکلات آنها را دارند. شاید به نوعی مردم برای آنها اصلا محلی از اعراب ندارند. آنها تشنه مخاطب هستند چون برای سودجویی باید دیده شوند.به نمونه های بارز این حرکت در بحران هایی که در این سال ها در کشور ما اتفاق افتاد و بی شک در همه کشورها نیز از این دست رویدادها همواره بوده و هست و فقط به لطف حضور سلبریتی نماها و برخی افراد فعال در فضای مجازی در ایران سیاه نمایی می شود اشاره می کنیم:

انتخابات ریاست جمهوری
انتخابات ریاست جمهوری یکی از رویدادهای تاسف برانگیز برای سلبریتی های سخیف است. همان هایی که پس از قطعی شدن حضور جناب حسن روحانی، به حمایت از او پرداختند و با شیوه های مختلف به جلب نظر مردم حرکت کردند اما جالب آن که در کمتر از چند ماه و در یکی از اولین طرح های دولت به مجلس درخصوص افزایش عوارض خروج از کشور به او پشت کردند و کمپین پشیمانم راه انداختند و در صف منتقدان سرسخت روحانی قرار گرفتند.جالب این که طرح افزایش عوارض خروج از کشور صدمه ای به قشر کثیری از جامعه نمی زد. پیام های عذرخواهی چهره های مطرحی همچون منیژه حکمت، علی کریمی، نوید محمدزاده، رضا صادقی، مهراب قاسمخانی، احسان کرمی، حمید فرخ نژاد و... در این ایام دیدنی بود.جالب آن که هیچ کس آنها را به خاطر گمراه کردن مخاطبان شان در رای گیری و پشیمانی از کارشان توبیخ و بازخواست نکرد. جالب آن که همین سلبریتی ها پس از توافق نصف ونیمه برجام، چرخش 180 درجه ای سلبریتی نماها به سمت دولت و برنامه هایش دیدنی بود.شاید تاثیرگذارترین پست در وصف این به ظاهر سلبریتی ها در آن برهه زمانی را، سیروان خسروی گذاشت: «مشمئزکننده تر از وضعیت اسفناک کشور پست های انتقادی سلبریتی هایی هستش که پارسال همین موقع در حال یارگیری بنفش بودن، قبل تر هم مشغول یارگیری سبز و امروز هم که منتقدند و فردا هم حامی رنگ مد روز و باب میل اکثریت خواهند بود. وقتی سلبریتی هایی که بیشترشون حتی در زمینه شغلی خودشون بی سواد هستند، الگو می شن انتظاری بیشتر از این نباید داشت.»

زلزله کرمانشاه
گرچه برخی از سلبریتی ها در حادثه زلزله کرمانشاه نه فقط بد عمل نکردند، بلکه در مسیر کمک رسانی به زلزله زدگان فعال هم بودند اما در این میان سلبریتی نماهایی هم بودند که از این فرصت سوء استفاده کردند. همان هایی که در هر مصیبتی به جای همکاری در رفع مشکل، یا به انتقاد روی می آوردند و با فراموشی همه حمایت های دولت از آنها، در کسوت اپوزیسیون جلوه کردند و با وعده «ما می ریم و با پول برمی گردیم» عکس های خود را گرفتند و رفتند.از لبخند نوید محمدزاده، لفظ غیرمحترمانه محسن تنابنده و تشکر عجیب آناهیتا همتی گرفته تا شماره حساب هایی که دادند و پول هایی که از مردم سراسر کشور جمع شد و سرنوشت آنها در هاله ای از ابهام ماند. همان وعده هایی که هیچ وقت محقق نشد، تا آنجا که با احضار خیلی از آنها، پای شان به دادگاه هم باز شد اما...این درحالی است که استاندار کرمانشاه کل پولی که چند سلبریتی برای زلزله زدگان جمع کردند را 23میلیارد تومان تخمین زده بود و هیچ کس هم پیدا نشد که همانند رامبد جوان در کلیپی که برای تسلیت به مردم کرمانشاه در اینستاگرام منتشر کرد بگوید: «نمی دانم آدم های بی مسئولیت کی قرار است در ایران جواب پس بدهند.»

حادثه متروپل 
حادثه دردناک فروریختن ساختمان متروپل در 2 خرداد 1401 نمونه دیگری از فرصت طلبی سلبریتی های سخیف بود. حادثه دردناکی که کشور را در غم فرو برد. روزهایی که سکوت در لب ها و اشک در چشم های هر مرد و زنی دیده می شد، جز آنها که به نظر در این کشور نیستند و هیچ هدفی جز خودنمایی ندارند. در این حادثه هنوز 24 ساعت نگذشته بود که پای سلبریتی ها نیز به این محدوده باز شد و در شرایطی که دستگاه های امدادی دائم بر ضرورت ترک محل و بازشدن فضا برای فعالیت امدادگران تاکید داشتند، حضور آنها خود عاملی برای تجمع شد. حتی دو  نفر از بازیگران راهی محل ریزش ساختمان شدند تا از این حادثه گزارش خبری تهیه کنند!

حوادث اخیر و سیاه نمایی سلبریتی نماها
در حوادث اخیر نیز سبلریتی ها بی شک نقش تاثیرگذاری در واکنش های مردمی داشتند. از پست جنجالی مهران مدیری تا پست های بسیار دیگری که با کمی کنکاش به راحتی می توان از دل شان فرصت طلبی را بیرون کشید.برخی در واکنش به این حادثه، به سرعت از فرصت استفاده کردند و خداحافظی را بهترین دستمایه برای جذب مخاطب کردند. نمونه جذاب و درعین حال قابل تامل این پیام های خداحافظی را مهران مدیری داد. او که به گفته مسئولان صداوسیما کل دستمزد برنامه دورهمی را به مبلغ 30میلیارد گرفته بود، اولین کسی بود که با ارسال یک پیام تصویری خبر خداحافظی اش را منتشر کرد. ارژنگ امیرفضلی که هم اکنون مشغول بازی در مجموعه تلویزیونی «سلمان فارسی» اثر داوود میرباقری برای شبکه یک سیماست، از دیگر هنرمندانی بود که در پیامی اعلام کرد: «برای همیشه از حرفه بازیگری و متعلقاتش رخت بر می بندم» بدون آن که به مخاطبش بگوید اگر صداوسیما جای فعالیت نیست چرا سال هاست با این سازمان قرارداد دارد؟ شبنم فرشادجو، هنرمندی که در اردیبهشت سال 99 یک بار کشف حجاب کرده بود و خیلی زود از این اقدامش عذرخواهی و به مخاطبانش اعلام کرده بود: «لطفن از انتشارش جلوگیری کنید. این کار عرفا شرعا خلاف قانونه. اینجا حریم خصوصی منه و...» و قبلا نیز تصاویر بی حجابش در صفحه اینستاگرامش منتشر شده بود از این آب گل آلود استفاده کرد و حجابش را به حوادث اخیر وصل کرد.جالب تر آن که برخی از سلبریتی ها مثل شبنم طلوعی، چکامه چمن ماه، روناک یوسفی، نیوشا مدبر و... که کشف حجاب خود را به حوادث اخیر مرتبط کردند، سال هاست در ایران زندگی نمی کنند و کشف حجاب شان هیچ ارتباطی با حوادث ایران ندارد اما با سوءاستفاده از مخاطب دست به این اقدام زدند.

گول نخوریم
بی شک مشکلات و مصیبت ها برای همه کشورها وجود دارد اما تنها در کشور ماست که به حسن وجود سلبریتی ها و برخی که در فضای مجازی جایی برای خود باز کرده اند، فضایی سیاه تصویر می شود تا مردم روز به روز ناامیدتر شوند. باید مراقب بود تا بازیچه دست سلبریتی هایی نشویم که یک روز ما را به خرید دارو ترغیب می کنند، یک روز زندگی شان را به رخ مردم می کشند و یک روز... یادمان نرود جملات خانم بهاره رهنما پس از پشیمانی از رای دادن به جناب آقای روحانی را که با وقاحت تمام گفت: «مردم همچین دارن فحش و فضاحت میدن به قول خودشون به سلبریتی ها، سر داستان دلار و مشکلات دولت، آدم از بی انصافی شون شاخ درمیاره! نمی دونم پس آقای روحانی از کجا رای آورده؟ انگار اهالی سینما و تئاتر فقط بهش رای دادن!». یا شیوه رفتارهای دوگانه ترانه علیدوستی را که یک روز به عضویت هیات پنج نفره زنانه برای رسیدگی به آزار و خشونت جنسی در سینما در می آید، روز بعد عکس هنرمندی که به عنوان یکی از متهمان پرونده مطرح است، استوری می کند و فردایش می نویسد: «... من با مسئولیت پذیری تمام آماده ام که هر خسارت روحی که به راویان وارد شده را جبران کنم. به همین دلیل با تاکید بر اصل مسئولیت پذیری که اساس این جنبش است، صمیمانه از همه راویان، فعالان و مخاطبان این جنبش عذرخواهی می کنم...».