انتخاب فلسطین به عنوان سرزمین یهودیان جهان، مهاجرت به آن و ایجاد دولت یهودی در خاک این سرزمین عربی، به طور حتم تخلیه فلسطین از ساکنان بومی اش را می طلبید تا از قبل آن جا برای انبوه مهاجران جدید باز شود و کشور نیز از لحاظ نوع جمعیت، مذهب، آداب، رسوم، سنن و زبان به کشوری کاملا یهودی بدل شود.

انتخاب فلسطین به عنوان سرزمین یهودیان جهان، مهاجرت به آن و ایجاد دولت یهودی در خاک این سرزمین عربی، به طور حتم تخلیه فلسطین از ساکنان بومی اش را می طلبید تا از قبل آن جا برای انبوه مهاجران جدید باز شود و کشور نیز از لحاظ نوع جمعیت، مذهب، آداب، رسوم، سنن و زبان به کشوری کاملا یهودی بدل شود.
تخلیه فلسطین از ساکنان بومی، قانونی و تاریخی اش،پنجمین اصل ازاصول ثابت صهیونیسم به شمارمی رود. البته به نظر ما اصطلاح «اخراج» برای این روند مناسب تر است، چرا که هدف صهیونیست ها فقط تخلیه انسان ها نبود، بلکه آنان سعی کردند ضمن قطع ریشه های تاریخی و فرهنگی بومیان فلسطین، تاریخ 1500ساله فلسطین(اززمان امپراتوری سامری درقرن ششم قبل ازمیلاد تا تاسیس اسرائیل در اواسط قرن بیستم میلادی)را ازاسناد واذهان پاک کنند.صهیونیست ها این حقیقت رانادیده گرفتند که اقوام فلسطینی از 3000 سال قبل از میلاد مسیح در فلسطین مسکن گزیدند و کار کردند، در حالی که حکومت قوم یهود آن هم بر بخشی از فلسطین فقط پنج قرن دوام آورد که آن دوره نیز 1500سال با عصر کنونی فاصله دارد! جنبش صهیونیسم از زمان پیدایش، یعنی نیم قرن از آغاز رونداخراج گروهی فلسطینیان،درصدد تخلیه فلسطین ازساکنان بومی اش بود،اما شاید نتوان تئودور هرتزل را اولین دعوت کننده به این امر دانست. زیرا او در زمان خود نمی خواست نگرانی مردم به ویژه اعراب فلسطین، مقامات امپراتوری عثمانی و قدرت های بزرگ اروپا را برانگیزد و در واقع نیازمند جلب دوستی یا حداقل رضایت آنان بود.
هرتزل در اولین گام برای جلب دوستی اعراب فلسطین نامه هایی به برخی از چهره های سرشناس و مشهور عرب در استانبول مانند یوسف ضیاء خالدی نوشت و به آنان وعده داد اگر مقداری زمین به یهودیان بفروشند، درآمدشان به نحو چشمگیری افزایش خواهد یافت و وضع شان بهتر خواهد شد.او به این امر بسنده و سعی نکرد به سلطان عبدالحمید یعنی حاکم یکی از بزرگ ترین امپراتوری های اسلامی در طول تاریخ بقبولاند که طرح او نه فقط هیچ خطری برای مسلمانان ندارد، بلکه از نظر مالی برایشان کاملا سودبخش خواهد بود.در گام سوم، هرتزل ضمن تماس علنی یا غیرعلنی با ابرقدرت های آن زمان به هریک اطمینان داد که هدف او اشغال سرزمین فلسطین نیست، بلکه منظورش ایجاد جای پایی در فلسطین است تا در درازمدت پایگاهی برای خدمت به منافع آن قدرت و بر ضد قدرت های دیگر باشد! چنین تعهدی در اعلامیه بالفور که اولین اعلامیه رسمی (مجوز) کشورهای اروپایی به صهیونیست ها برای تاسیس یک دولت یهودی در فلسطین بود، کاملا به چشم می خورد. در این اعلامیه که در اصل نامه سر آرتور بالفور، وزیر خارجه وقت بریتانیا به لرد روچیلد یکی از رهبران جنبش صهیونیسم در انگلستان بود، چنین آمده است: هیچ چیزی که مخل حقوق مدنی غیریهودیان ساکن فلسطین باشد، وجود ندارد! (دقت کنید که آنان نامی از اعراب یا فلسطینیان نبردند و فقط از اصطلاح غیریهودیان استفاده کردند! در آن زمان اعراب 92 درصد جمعیت کل فلسطین را تشکیل می دادند، ولی هرتزل هرگز حاضر نشد آنان را به عنوان فلسطینی یا اعراب ساکن فلسطین به رسمیت بشناسد و در سخنانش از آنان به عنوان «اقوام غیریهودی ساکن در فلسطین» یاد می کرد.البته این امر موضوع چندان تازه ای نیست و در قاموس تجاوزگری سفیدپوست ها بر ضد ساکنان بومی آمریکا، آلاسکا، آمریکای لاتین، استرالیا، نیوزلند، آفریقای شرقی و آفریقای جنوبی بارها از لفظ غیرسفید استفاده شده یعنی اقوامی بی فرهنگ و تمدن که سفیدها در سفرهایی شبیه گردش در باغ وحش از آنان بازدید می کنند!

اخراج مردم فلسطین توسط یهودیان
به همین دلیل می بینم افرادی چون گلدا مایر، بن گوریون و شارون در طول حیات خود یک بار هم لفظ عرب را به زبان نیاوردند اما نکته ای که شاید برای بسیاری تعجب آور باشد، سیاست هرتزل برای فراری دادن اقوام بومی فلسطین یعنی اعراب و اسکان یهودیان به جای آنان بود که وی به این منظور دو برنامه را در سرلوحه اقدامات خود قرار داد:
اول؛ کانال کشی آب برای کشاورزان یهود و استفاده از ابزارها و ماشین آلات مدرن به جای استفاده از چهارپایان. چرا که یهودیان به آفتاب سوزان فلسطین اصلا عادت نداشتند.
دوم؛ حفاری زمین های پر از مارهای سمی و پشه ناقل بیماری مالاریا (آنوفل)، تا این موجودات به طور طبیعی به مناطق عرب نشین مانند حوله مهاجرت کرده و به جای یهودیان، اعراب در معرض بیماری، مسمومیت و درنهایت مرگ قرار بگیرند؟!
ناگفته پیداست که این امر با هدف حمایت از مهاجران یهود و اخراج سازمان یافته اعراب صورت می گرفت و هر غیریهودی هم که از سم مهلک مالاریا جان سالم به در می برد، به دلیل شرایط بسیار بد زیست محیطی و اقدامات جنایتکارانه مهاجران شهرک نشین، مجبور به ترک زادوبوم خود می شد.هرتزل در آن زمان، عراق یعنی بین النهرین را برای مهاجرت مردم فلسطین پیشنهاد کرد تا با خیالی آسوده یهودیان را در فلسطین اسکان دهد. او یک ملت را به پست ترین و فجیع ترین شکل ممکن اخراج کرد تا شعار مشهور صهیونیست ها یعنی «سرزمینی بدون مردم، برای مردمی بدون سرزمین» را جامه عمل بپوشاند.البته صهیونیست ها در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی به دلیل سیطره دولت عثمانی و سپس بریتانیا بر فلسطین، موفق به اخراج مردم این بخش از سرزمین های اسلامی نشدند ولی در این مدت که حدود نیم قرن بود، بیکار ننشسته و با استفاده از فرصت مناسب، یعنی سال های 1948-1949 زمینه را برای اخراج گروهی اعراب فلسطین فراهم کردند. آنان ابتدا اراضی بسیاری از فلسطینیان را تصاحب کرده و به این ترتیب هزاران خانواده فلسطینی را به افرادی بیکار و بی سرپناه مبدل ساختند.

اخراج مردم فلسطین توسط صهیونیست ها
همزمان با این اقدام، موجی از ترور،وحشت و ارعاب در فلسطین آغاز شد و بر اساس برنامه ای از پیش تعیین شده، هزاران زن، مرد، پیر و جوان عرب به قتل رسیدند.منازل، کارگاه ها و مغازه های اعراب ویران شد و خلاصه تمام راه ها، وسایل حمل و نقل، مساجد،گورستان ها وحتی کلیساها، موردحمله گروه های تروریستی یهودی قرار گرفت که براثر آن وفقط درعرض20ماه (1948-1949)، حدود 750 هزار فلسطینی مجبور به فرار از سرزمین آباء و اجدادی شان شدند.اولین جنایت با کشتار مردم بی گناه دیریاسین در سپیده دم نهم آوریل 1948به وقوع پیوست که طی آن ده ها زن،کودک ومردعرب توسط صهیونیست ها به طور وحشیانه ای قتل عام شدند و پس از آن، صدها عملیات تروریستی دیگر بر ضد اعراب فلسطین در شهرها، روستاها و نقاط مختلف کشور صورت گرفت که در 20 مورد آن طی هرکدام ده ها نفر به قتل رسیدند.بله، قتل و کشتار، مهم ترین و کارآمدترین سلاح صهیونیست ها برای اخراج مردم فلسطین از سرزمین مادری خود به ویژه از مناطقی که در قطعنامه تقسیم سال 1947 سازمان ملل متحد به آنان واگذار شده بود، به شمار می رفت.اما صهیونیست ها جنایات خود را خاتمه ندادند و حدود صدهزار نفر از اعرابی را که در شهرهای خود مانده یا به شهرها و روستاهای مجاور نقل مکان کرده بودند، اخراج کردند که به این ترتیب این تعداد نیز به خیل عظیم آوارگان فلسطینی ساکن در سوریه، لبنان و مناطق ضمیمه شده به اردن در قطعنامه تقسیم، پیوستند.

اخراج مردم فلسطین و حق بازگشت
1. مقامات صهیونیست به هیچ عنوان اجازه بازگشت به آوارگان عرب و فرزندان شان را ندادند، البته منظور ما «بازگشت گروهی» که سازمان ملل خواستار آن بود، نیست؛ بلکه آنان حتی مجوز «بازگشت فردی» را هم صادر نکرده و اعلام کردند هر کس که رفته جایش پر شده و دیگر حق برگشت ندارد!
2. رژیم صهیونیستی به دوشکل اعرابی راکه طی سال های1948 و 1967میلادی از فلسطین خارج نشدند، تشویق یا به عبارت بهتر مجبور به خروج ازکشورساخت وزمینه لازم برای این مهم رافراهم کرد:ابتدا بامحدودکردن امکانات تحصیل درداخل کشور، اعراب را وادار به مهاجرت به خارج برای ادامه تحصیل نموده وسپس کارگران یهودی وخارجی شرق آسیا یا اروپای شرقی را استخدام کردند تا اعراب بیکار مانده وبرای یافتن شغلی مناسب،خودبه خود به خارج مهاجرت کنند! این روند که بهتراست آن را تبعید پنهانی بنامیم، یک تصمیم فردی از سوی اعراب بود که صدالبته از روی بی میلی و برای رهایی از شر صهیونیست ها اتخاذ می شد.
3. اخراج امنیتی که به دو شکل به مرحله اجرا درآمد: اخراج اعراب ازاماکن ومناطقی که نزدیک یهودیان به شمار می رفت مانند شهرهای مقدس پنج گانه ومزارع واماکنی که یهودیان آن را ازنظرتاریخی ودینی مقدس می دانند یااخراج اعراب ازمناطق به اصطلاح استراتژیک امنیتی مانند شهرک ها و محلات یهودی، گذرگاه ها، پادگان های نظامی، فرودگاه ها، بنادر، لنگرگاه ها، کارخانجات جنگ افزارسازی ها، پادگان های آموزشی، مراکز علمی و تحقیقاتی و مرزها.
سیاست اخراج هرگز متوقف نشدوشرایط زمانی و مکانی نیز نتوانست مانع از ادامه روند آن گردد،چراکه تا وقتی جنبش صهیونیسم برقرار است این سیاست نیز ادامه خواهد یافت. اخراج مردم فلسطین روی دیگرسکه اسکان یهودیان است. اعراب اخراج می شوند تا یهودیان اسکان یابند! معادله ای پر از ظلم و ستم و به بازی گرفتن تمامی قوانین بین المللی، حقوق بشر و اصول و ارزش های انسانی و اخلاقی.در این میان توافق نامه ها و پیمان هایی چون اسلو و الخلیل، نمادی آشکار از پافشاری طرف صهیونیست در مذاکرات برحق خود برای اخراج یا عدم صدور مجوز بازگشت فلسطینیان به شمار می رود.
متاسفانه به رغم تمام این مسائل، رهبران عربی، فلسطینی وغیرفلسطینی با افتادن درباتلاق صلح، برعدم بازگشت فلسطینیان و اخراج آنان صحه گذاردند و صلح را به حساب اخراج گذاشتند. صلح در حالی محقق می شود که آوارگان حق بازگشت به سرزمین شان را ندارند. به تعبیر مناسب تر، رهبران فلسطین از حق آن دسته ازمردم فلسطین که طی سال های 1948و1967 آواره شدند، صرف نظر کردند و آن را نادیده گرفتند. و به این ترتیب همان طور که فرمان پنجم صهیونیسم مبنی بر اخراج مردم فلسطین در زمان جنگ با قدرت و صلابت به مرحله اجرا درآمد، این سیاست در زمان صلح نیز با همان شدت و حدت انجام می شود! اینک، طرف های فلسطینی و صهیونیست توافق کرده اند که اگر جنگ نباشد، صلح برقرار می شود. زیرا اسرائیلی ها دریافته اند که جنگ و ترور علیه اعراب رهبران فلسطین را به زانو درآورده و باعث می شود آنان برخلاف میل مردم، دست خود را به علامت تسلیم بالا ببرند و از سوی دیگر عافیت طلبان عرب از توان و قدرت نظامی اسرائیل بهانه ای برای عدول ازآرمان های ملت فلسطین ساخته اند تا به این طریق از مبارزه در راه آزادی طفره روند. از نظر ما، اخراج، ادامه سیاست تروریسم اسرئیل و تروریسم، یکی از اصول ثابت و لایت غیر صهیونیسم است که اجداد صهیون همواره بر آن تاکید داشتند.هدف صهیونیسم فقط مهاجرت یهودیان اروپا یا به عبارت بهتر «مازاد بشری» اروپا به فلسطین نبود، بلکه هدف آن چیزی فراتر از مهاجرت بود. یعنی نابود کردن یک تمدن اصیل شرقی و ایجاد تمدنی عجیب در سرزمینی غریب.صهیونیست ها درتوجیه آواره کردن مردم فلسطین، قوانینی را تحت پوشش قوانین بین المللی و با عنوان خلع ید اعراب ازاراضی فلسطین وضع کردندوهمزمان،باوضع قانون بازگشت، به تمام یهودیان جهان اجازه دادند با سهولت هرچه تمام تر به سرزمین به اصطلاح مادری خود(فلسطین)بازگشته وپس از تصاحب اراضی واملاک بومیان، درآنجا ساکن شوند!

روز نکبت
این روند حتی با پیوستن اسرائیل به سازمان ملل متحد که به موجب آن عضو جدید باید تابع مقررات سازمان شود نیز متوقف نشد، چرا که سازمان ملل پشت سر هم قطعنامه صادر می کرد و از سران اسرائیل می خواست که آوارگان فلسطینی را به موطن شان برگرداند، ولی این اقدام هم موثر نیفتاد و مردم فلسطین دیگر از پیگیری اخبار آن مایوس و دلسرد شدند.مدتی بعد در سال 1967 که مصیبت بارترین سال برای اعراب بود، صهیونیست ها، آن بخش از فلسطینی را که در جنگ ژوئن این سال به اشغال خود درآورده بودند، اخراج کردند.پس ازآن یهودیان با بهانه های واهی چون انتقال عشایرازنقب و غور و تبعید نخبگان فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی عرب به اتهام اقدام بر ضدامنیت ملی به روند اخراج گروه های مختلف فلسطینی از کشور سرعت بخشیدند و محافل فلسطینی را از چهره های سرشناس و مشهور خود محروم ساختند تا به این شکل توان اعتراض و مقاومت آنان به نحو چشمگیری تحلیل رود.صهیونیست ها پس از اخراج اعراب، تمام آثار برجای مانده از آنان مانند روستاها، محلات مسکونی و اماکن تجاری را منهدم کرده و طرح های جدیدی را به سبک یهودی به مرحله اجرا می گذاشتند.همچنین صهیونیست ها اسامی تمام اماکن و نقاط جغرافیایی فلسطین مانند دشت ها، کوه ها،رودخانه ها،دریاچه ها، قله ها، سلسله جبال،شهرها، روستاها، شهرک ها ومناط عربی رابه اسامی عبری تغییر دادند.آنان سپس اسامی عربی راکه قرن ها سابقه تاریخی داشت، ازنقشه های جغرافیایی، سیاسی و طبیعی حذف کرده و اسامی بی اصل و نسب و ساختگی عبری راجایگزین آنها ساختند و به این شکل تمام هویت و ریشه های تاریخی و فرهنگی ملت و کشور فلسطین را از صفحه روزگار محو کردند.